Wataha

Goni mnie ujadająca wataha,

A obok widzę z ostrymi kłami pysk.

I jątrzący ból! Rana ogniem krwawi!

To człowiek człowiekowi umila sny.

Zewsząd sączy się gorzki jad - słów, słówek,

Oparami zatruwa rzeczywistość,

Biegnę i biegnę ze strachem do przodu,

Może dotrę w końcu do dobrych myśli.

Ale obok głowy pociski świszczą,

Cudzie słowa nabrały tempa, mocy,

Pędzę jak błyskawica, jak wiatr silny,

I na tym już koniec - zdrowie się kończy!

Czuję na sobie niewidzialny łańcuch,

Życie - żadne, jakby skute metalem!

Nawet nie umiałam, nie chciałam walczyć,

Lecz człowiek człowiekowi wydał wojnę!

I brał się pod boki, ze śmiechu konał,

Niczym wilcza wataha pogryzł do krwi,

Pytanie: Ludzie, co z wami jest nie tak?

Czemu nie dacie innym - ich życiem żyć?