Suknia Izabelli Branickiej

W drzwiach pałacowej bramy widać suknię

Błękitną - w stylu osiemnastowiecznym.

Co tutaj robi kreacja, wyjęta

Jakby z portretu Izabelli Branickiej?

A Pałac Branickich - ten sami i nie ten,

Jest wierną kopią, podniósł się z gruzów.

Obok sukni wisi hetmana kontusz.

Dywanem kwiatów wabi ogród francuski.

Spaceruję pomiędzy alejkami,

Okruchów polskiej historii szukam

I jakbym cofnęła się w tamte czasy,

Czy Izabella włoży strojną suknię?

Przymykam oczy. W mojej wyobraźni

Turkot karety, tętent koni słyszę,

Dystyngowane rozmowy, uśmiechy,

Szelest sukni. Przeszłość wypełnia ciszę.

Królewska siostra odeszła na zawsze,

Lecz jej serce wrosło w ten ogród,

 

miasto,

Pod magnacką pieczą rozkwitły szkoły,

Z zagranicy twórców poznał Białystok.

Pałac Branickich - to Wersal Północy,

Dawną Rzeczpospolitą przypomina,

Ludzi tworzących historię miasta,

Tu nadal serce Izabelli widać.