Cień

Mój cień, taki trochę ciemny, nieudany -

Uparcie, nieodłącznie za mną się wlecze

Gdzieś w powietrzu zawisło trudne pytanie:

Czy muszę po ziemi chodzić razem z cieniem?

Mój cień jak alter ego, wiecznie nadęty,

Krzywi się z powodu miejsc, w których nie bywam,

Czasem chce mnie wyprzedzić, łapie za pięty,

Dziwi się, że stoję, dobre sny omijam.

Często mówi, że inaczej - lepiej by żył,

Wielki świat wiecznie leżałby u jego stóp.

Cieniowi łatwiej kłaść się cieniem wśród przeszkód,

Powłoka bezcielesna - nie ma trudnych dróg!

Zbieram wszystkie życiowe problemy, troski,

Układam w komplety i wiążę myślami.

Mój cień wciąż podąża za mną bezszelestnie:

Smutny, jakby zmalał, znacznie się przygarbił!