Poezja Beaty

  zamknęłam się w kropce i mała jestem jak kropka lecz w istocie nie znam nikogo idealnie szczęśliwego idealnie spełnionego łez od życia nie muszę odsączać choć często robię minę „dlaczego?” jak małe dziecko siedzę pod stołem i za róg obrusa czasu szarpię za drugi róg przeznaczenia ciągnę i w końcu coś tam spadło wszystko co imię ma na moją głowę biedną

  <O miłości napisano prawie wszystko i można swobodnie pisać dalej, bo w tym temacie - nikt nigdy nie popełnia wierszowanego, miłosnego plagiatu.> On - taki codzienny i zwyczajny, I ona - też codzienna, zwyczajna, On - może wysoki, w czapce fajnej, Ona - w sukience, chyba falbanki. Oboje tacy - niezwykle zwykli I w codzienność wtopieni po uszy, Goniący plany życia i myśli. Los, tak zwyczajnie, zetknął ich dusze. On - zwykły gość jak milion innych I ona - kobieta ze statystyk. Los im zwykłe spotkanie wymyślił, Lecz miłość - po wieczność! Niezwykła! < MIŁOŚĆ TO ODMIENNY STAN ŚWIADOMOŚCI, ALE TEN ODMIENNY STAN - JEST UDZIAŁEM CAŁEJ LUDZKOŚCI.>

  < Kula ziemska obraca się wokół swej osi, a artyści wokół weny twórczej.> Spadają z nieba gwiazdy - marzenia, Ludzkie marzenia wznoszą do nieba. Kula ziemska w obrotach stabilna - Odwieczny obrót snów z przeznaczeniem. Przecież od życia pragnę niewiele! Nie chcę stąpać ostrożnie, po ciemku  I gubić wierszy w nocnym popiele; Chcę dodać kilka słów do piosenki. Kula ziemska w obrotach stabilna - Lecz fortuna karmi złudzeniami. Kiedy zwiewna z wiatrami popłynę? Nie - wiecznie kocie łby pod stopami! Może los urządzi bachanalia, Zaprosi do szalonej orgietki, A może będzie bardzo zwyczajnie. Wiem, że napiszę wiersz lub piosenkę.

  Wiersz o złotych górach pod pióro się ciśnie - Nie o śnieżnych stokach, nad ziemią wzniesionych. Złote góry, to masywy w naszych myślach, To obietnice nadmiernie rozpędzone. U stóp lśniących gór - kwiaty fantazji kwitną, Z zapachów niedościgłych marzeń stworzone. Wiatr tam nie dmucha i nie rozgania wizji, Powietrze roznosi nadzieje spełnione. Poza ludzkim czasem złote góry leżą, W krainie stworzonej w naszej wyobraźni. Od wieków ludzie szukają słów zwycięskich.... I złote góry składają bliźnim w darze.

  < Świat zawsze jest ten sam i taki sam, tylko każdy człowiek żyje w innym, swoim świecie.> muchy w nocy są agresywne w locie przeszywają każdą myśl spojrzeniem doganiam ciebie ty drżysz z ciemności wyłania się księżyc psy szczekają jesteśmy na rozstajach przed nami dwa światy dwie linie życia mówisz nie chcę końca los zerwał kartkę z kalendarza

  ludzie uśpieni w kamieniu płynący obok wyrazów rzeką wklejeni w półprawdy i pytania których nie chcieli dociekać czas topi okręty myśli wspomnieniem otacza istnienie w mrokach wieczności zaginą nierealne wstydliwe zdarzenia w moim prywatnym szoku nie chcę przypominać skamielin chcę być przypisana do siły chcę być przypisana do weny zegary czasu przeszłego milkną idę wśród obudzonych z milczenia ludzi żeby zachłysnąć się przyszłością trzeba się czasem obudzić

  Wiersz nie pojawia się na kartce - Rozdarciem, milczeniem zasnuty. Pisak w dłoni nie nabrał gracji, Biegną identyczne minuty. Jednak koncept wolno w tan rusza, Promieniem słonecznym niesiony. Zapełnia kartkę clou duszy, Jakby słońce wzięło w ramiona. Drzemią słowa głęboko w myślach, Z ciepłych sugestii złożone. Czas w sobie obudzić przedwiośnie, Nie wpaść w melancholii tony; Z najskrytszych zakamarków myśli Wydobyć światło serdeczności, Bo świat potrzebuje najbardziej - Miłości, dobra w dni przedwiośnie.

  < Rodzimy się z siłą życia, nosimy w sobie tę siłę przez całe życie.  Gdy odchodzimy z tego świata - siła życia pozwala nam godnie rozstać się z tym światem.> Moja siła z korzeni płynie, Z przeszłości - uwitej z istnienia Przodków, kochających tę ziemię; Z bieli skrzydeł orła na niebie. Ta sama moc rodzi się z krzyża, Bożych ramion - w bólu rozpiętych. Budzi się, gdy życie poniża, Każe myślom wznieść się nad ciemność. Wyssałam siłę z mlekiem matki - Do rozmiarów sfery wyrasta. Wiem, że podniosę się z upadku, Nasłonecznienie w mroku znajdę.

  A jeśli coś dla ciebie nie jest, To tego najzwyczajniej nie ma! Jest wizją rozmytą, tylko snem, Stąpanie we mgle przypomina. I tylu rzeczy  nie ma wiecznie, Bez nazw, zapachów, także wspomnień. Jakby los mnogości nieść nie chciał! Bo jeśli nie ma, to naprawdę! Choć, jeśli nie ma... marzyć można: Na księżycu, później białym dniem. Wymyślić: kolor, zapach, słowa, Treść, której - chociaż nie ma - to jest!