Pacyfikacja wsi podczas okupacji niemieckiej

Schowała się w czerwieni maków - ostatkiem sił,

Prosząc Pana Boga, by kwitnąca polana

W niczym nie odróżniała się od koloru krwi:

„Jak to ukryć, że jej dusza w ciele została?”

Przed oczyma widziała buty esesmana,

Broń maszynowa wydawała złowieszczy ton,

Nocne niebo pobladło, to od ognia łuna,

Strach przygniótł do ziemi, dusił spalenizny swąd.

Przez chwilę słyszała krzyki - ból i żal, i strach,

Tak świat opuszali ludzi trawieni ogniem,

Aż w końcu oprawcy odjechali, ogień zgasł!

Świt zastał śmiertelną pustkę, zgliszcza i trwogę.

Słońce nie przyświeca dzisiaj jasno - z radością,

Nie śmie oświetlać pożogi, bo to świeży grób.

Niebo jakby na pół rozdarte, ranne, krwiste -

To zmęczonym duszom otworzył ramiona Bóg.

Woła do Nieba - z tych czerwonych maków wyszła:

„Jestem sama! Czemu ocaliłeś? Jak mam żyć?”

Ptaki zamilkły widząc hitlerowską zbrodnię,

Nagle - zmarłych głos: „O ludobójstwie mów, potwierdź!”

Historia autentyczna. Dotyczy wsi Godzieby na Podlasiu, w czasach II wojny światowej. 

Z tą moją małą zmianą -  w rzeczywistości maki uratowały życie dwóm małym 

dziewczynkom.