Zakazane uczucie

Rzeka, którą płynę - nie ma dnia, nie ma końca,

Utknęłam na dobre, na mieliźnie półcieni.

Nie umiem - tak jak w muzyce skrzypiec zatonąć,

Skrzydła życia oparzyć, o sobie zapomnieć!

Nocne niebo srebrzyste gwiazdy w wodzie gubi,

Został po nich blask na mętnych rzeki odmętach.

I jest w tej smutnej czerni nieba jakaś rozpacz:

Niech zniknie sen, którego nie można pamiętać!

A potem życie toczy się między myślami,

Potyka się o tamten czas w naszej pamięci,

Ileż to prościej - otoczyć się półcieniami!

Popłynąć z nurtem, nie pod prąd, wbrew skrytym chęciom.