Bez perspektyw albo na kwadracie podłogi

 

 

Kiedy kona na kwadracie podłogi

Moja ostatnia donkiszotowska myśl.

I nie oświetla drogi - muzy ogień,

Gdy nie wiem, czy się zatrzymać, czy stąd iść -

 

Zaprzęgam w wyobraźni złociste ćmy,

By szukać nieoczywistego raju,

Wydobywam z resztek mojej jaźni to,

Co na kwadracie więzić się nie daje.

 

Ale czas życia - jak zwykle ubogi,

Nie przynosi na życzenie spełnienia,

Na małym kwadracie mojej podłogi,

Do odbicia w lustrze wygłaszam pragnienia.

 

Nie godzę się na ciasny fragment życia!

Lecz trudno oderwać się od podłogi!

Czemu ten kwadrat taki mały, gorzki,

Moje sny tutaj zmieścić się nie mogą?