Starość

starość przychodzi z pomarszczoną skórą

przygięta i zgarbiona

podpiera się laską

zmęczonymi myślami zbiera wspomnienia z długiego życia

choć wcale nie wie

czy się przydadzą na tamtym świecie

starość nie rozumie Boga

czemu uczynił ją słabą i niedołężną

dlaczego nikt jej nie chce

mimo to wolnym krokiem

posuwa się ku Bogu

pogodzona

bo wie że w tym marszu zatrzymać się nie sposób

nie wie zaś

czy odchodzi w nicość

czy w nowe istnienie

chciałaby zapytać Boga

czemu jej życie było tylko mgnieniem