O samotności

dzień skurczył się do myśli i oddechu

do bezbarwności

a czasem do niepewności i żalu

bo zawiedli ludzie

a tyle czekałaś na ich dobroć i empatię

a potem przychodzi noc bezsenna i długa

mrok zaciska się wokół twej postaci

wypełnia sobą pokój

zasłania ci oczy

przestałaś już czekać na pomoc

nawet na drobne gesty współczucia

czujesz się jak Gorgona Meduza

jakbyś prośbą jak spojrzeniem

zamieniała ludzi w kamienne posągi

milczące i nieruchome

i zwyczajnie po ludzku

nie umiesz zaplanować przyszłości

krok do przodu bywa ponad twoje siły

i każdego dnia

każdej nocy zastanawiasz się

czy to powróz

czy to lepkie nitki pajęczyny

oplątały twoje życie