Poezja Beaty

  < Świat baśni zwykle znajduje się - o rzut beretem od realnego świata. > Za burtą statku świecą dwa księżyce: Na niebie i ten zatopiony w wodzie. Malutkim stateczkiem do snu kołysze, Spojrzenie na dnie ciemnej głębi tonie. Ocean odległy od codzienności, Obudził barwne wizje wyobraźni. Tak daleko do świata! Ciche pluski. Delfiny przy burtach zaczęły tańczyć.  A na falach, wśród śpiewu oceanu, Wodne panny w sieć blask księżyca łowią. Srebrzyste iskierki gwiazd we włosach świecą, Białe grzywy fal - ich sny na brzeg niosą. Granat nieba stopił się z oceanem. Milkną gwiazdy, spadają z nieba w otchłań. Sny, ptaki nierzeczywistej urody, Malują ludzkie sny jak rajski obraz. Jak w baśni - ciemność morskie konie budzi. Czasem rekin grozą fale przecina. Za burtą: zapach bryzy, obcych światów. Bezkresy oceanu - jak opisać?  Komentarze

  Na przedwiośniu nowe szaty przymierza słońce: W barwach cytryny,   białego złota, purpury. Otula świat fałdami słonecznego płaszcza, W blaskach   ciepłego stroju natura się budzi.   Jak w lustrze mienią się   na wodzie słońca szaty, Szarfa słonecznej sukni głaska mnie po twarzy. Myślę tylko o tym, by zdradliwy wiatr czy deszcz, Spruć nowej kreacji  słońca -  się nie odważył.    

  Gubię często   kartki z wierszami, Lecą w tańcu z wiatrem do nieba. A   na tych karteczkach -   cała ja: Dzisiejsza, środowa, niedzielna.   I taka z duszą na ramieniu, Z   piegami   na nosie od słońca - Lecę na ptasim piórku do chmur: Pisząca, myśląca, marząca.   I tak jak na balu maskowym - Nie ujrzysz nawet mojej twarzy. Musisz moje wiersze pokochać, Wtopić się w poezji miraże.   Są dni, że tak jak mim na scenie,  Na krawędzi iluzji żyję. Spadam, mój los amortyzuje. Ręką na temblaku wiersz piszę.          

  Panna Zima pod resztkami śniegu się chowa: „Oj! Ciepło! Suknia - jakby krótsza, a biel brudna”, Zima westchnęła: „Taka to zima marcowa. Czas udać się w podróż na biegun zimna. Trudno! Ostatnim śniegiem sypnę, skuję lodem wodę, Gwiazdeczki śniegu rozsypię na ziemi równo. Ściągnę zewsząd niże i wiatry z ich urodą. Oj! Panno Wiosno, przytrzymam cię w niepewności!” Tupie nóżkami Zima - ze złością i swadą. A ptaki wyśpiewują: wiosennie, radośnie, Słysząc lekkie i zwiewne nowej pory kroki. A Zima: „Roztopię się! Ustąpię miejsca Wiośnie! Teraz odchodzę. Zobaczycie w przyszłym roku! Jesienią zatęsknicie do mego uroku!”

  Snów nigdy nie pytam, czy prawdę widziały? Sennymi splotami wydarzeń chcą wnikać W umysł. Tu rządzi groteska, krzywe lustro. Sny są mym życiem i płyną obok życia. . W biel ustrojony i zaspany poranek - Spóźnionym snom odchodzić każe. Budzik wciąż pika nerwowo i uparcie, Deszczem lub słońcem maluję rysy twarzy. Mało mam od losu „obrazków na życie”, Chcę pokolorować też te, które widzę: Prawdą życiową i pewnością oddechu; Żeby w losie znak zapytania nie wisiał. Między nierealnością snów a realem - Mój los lubi sobie pod nosem zanucić: Czy snem, czy jawą - życie szybko ucieka. Słyszę: z prochu powstałeś, w proch się obrócisz.

  Los - krawiec doskonały - Zbyt ciasne stroje mi uszył. Trudno zahaczyć o Eden, W gęstym tłumie się poruszać.   Rozpacz mżawką łez   otula, Szarzyzną niebo maluje. Niczego w złoto nie zmienię, Domu też nie wybuduję!   Boże! W próżni żyć nie umiem, Niewiele w życiu potrafię! Bóg   na to - dam ci wiarę, Popłyniesz z wiatrem jak ptaki.

  < Miłość nie musi być wielka i szalona, musi być po prostu miłością.>   Słowa rozpływają się w dziennym świetle. Są: muśnięciem, mgiełką, jasnością, dreszczem. Cichutko szepczę ciepłym słońca szeptem, Palety słów, myśli - za mało jeszcze! Żeby pisać o prawdziwej miłości, Trzeba Boskiej skali uczuć, emocji. Kolorów na świecie wiecznie za mało, Trudno dotknąć materii kochania. Wszechświat musiał powstać z uczuć drobinek, Tworzywem świata doskonałym - miłość! Od wieków: wiąże w jedno, kusi, wabi. Między chmurami płyną strofy Safo.

  Miłość rozpanoszyła się dzisiaj w powietrzu: Serca w Internecie i serduszka - czekoladki.  I emanuje barwami czerwieni, różu, Czy miłość zawładnęła ludzkimi myślami? Do nieba unosi zapach perfum i kwiatów. Koncerty i miłosne wierszyki, gadżety. Po czym poznać prawdę w miłości, zakochanie? Jutro! Po Walentynkach zadamy pytanie!  

  <Zegarek świata nigdy się nie psuje. Żyjemy na tyle długo, by odchodzić z tego świata z tymże wnioskiem.> Chodzę pomiędzy zegarami, klepsydrami. Tykają czasomierze, źródła czasu szukam. Próbuję poruszyć ziemię i za glob zajrzeć, Znaleźć miejsce, gdzie ziemski czas można oszukać.   Zamazane tajemnice   czasu przeszłego, Pytania startej z powierzchni   teraźniejszości - Zajmują mnie jak czas przyszły niedokonany! Czy wyjść poza "tu i   teraz” mam możliwości?   Wskazówki wielu zegarów kręcę, odkręcam, Odwracam oburącz   klepsydrę z piaskiem na dnie. Godziny,     minuty ustawiam według   potrzeb.   Nie tracę czasu, chcę żyć tak - jak mi wygodnie.   Nie szłam z duchem czasu lub jestem   poza czasem. Czy może,   przez cały czas, jestem w niedoczasie? Cicho w moim życiu, jakoś tak   przezroczysto! I dla zabicia czasu   - z biegiem czasu walczę.

  Dostojnym krokiem kot się przechadza po płocie. Jak władca świata na podwórko spogląda. Wprost ze sztachet - świdruje zielonym wzrokiem, Bo przecież zieloniuchne są oczy kota.   Skąd u kota dostojeństwo i majestat, Czy może - aż z egipskiej starożytności? Koci wygląd miała bogini-kot Basted: Bogini kotów, radości i miłości. FIGURKA BOGINI BASTED

  Siedzi w człowieku malutkie zwierzątko, Zakłóca aurę, wewnętrzną ciszę. Często drży, kuli się - jakby ze strachu. Stres rządzi, a człowiek marzeń nie słyszy. Czasem jak balon pęcznieje zwierzątko I jak gejzer wybucha ogniem złości. Potem człowiek chowa głowę w ramionach - Skąd we mnie piołun, tyle zawziętości? I tak to - życie między meandrami Emocji płynie, męczy niestałością. Jak zniszczyć w sobie małego intruza? Każdy człowiek potrzebuje miłości.

  czarne   igły ktoś wbił w nasze mózgi na wyrudziałej trawie leżą głowy z wyłupanymi myślami oczekiwałeś na ostatni księżyc w tym   śliskim wymykającym się z rąk życiu uparte   nieodparte myśli rodziły się w mózgach pokłutych wzbudzały lęk i obrzydzenie w   mrocznym słońcu   wirowały czerwone   niebieskie i zielone koła drgawki oczu czy galaktyki obok nas siedział człowiek rozdawał myśli   sądziliśmy że coś powie   ale on tylko przeszywał nas nijakimi oczyma albo dręczył przenikliwym  wzrokiem wstałeś   przeciągnąłeś się w międzyczasie ktoś wypluł swoją ostatnią   prywatną myśl klikasz   nerwowo   na ekranie komputera szukasz innej wizji   przyszłości  

  Każdego poranka maluję tło życia, Czasem słońce blaskiem zrobi to za mnie. A reszta życia to strzępy, okruchy, Które w jedną całość sklejam uparcie.   Motta, intencje - odświeżam codziennie, Moje ego dodaje świeże wizje. A jeśli chodzi o zwykłe myślenie,   To we własnej głowie podszepty słyszę.   Mój osobisty Anioł   ma w zwyczaju, Tak po anielsku meblować mi głowę. Na czerwonych   światłach zawsze zatrzyma, Oglądam się -  i ujrzeć go nie mogę!   Mówią, piszą o   doskonałych Stróżach, W złocistym blasku, wprost z Nieba Aniołach. Opiekę czuję! W przezroczystych smugach Powietrza - nigdy nie widać nikogo.