Babie lato

Niebo zasmuciło się deszczem, szarościami.

Nie mogę się obudzić, chociaż nie śpię wcale!

Szarzyzna, nijakość - rządzą światem, myślami.

Nawet nie próbuję uciec gdzieś - byle dalej,

Wpadłam w pułapkę parasoli, ciepłych okryć,

To jesieni półmrok! Zauważam niedbale.

Wtem, smętną stal nieba promyczek słońca rozbił,

Brodzę w tej czerwieni, brązie opadłych liści,

Dar fantazjowania, tworzenia we mnie odżył.

Obok babie lato z daleka niesie wieści,

Roznosi po świecie entuzjazm, dobre chwile,

Chcę zapisać pajęczą nitką swoje myśli.

Na siatce babiego lata do chmur popłynę,

Na lazurze nieba - jesienny wiersz napiszę.