Sztorm

Znad Atlantyku powiało kłębami wiatru,

Chłód rozbił na strzępy słup ciepłego powietrza,

Wśród pieniących się fal - fala olbrzym wyrosła,

Zielonkawa toń wzniosła się nad horyzontem.

Z niebywałym rykiem, grzmotami i błyskami,

Szybciej od czasu płynie, podąża do brzegu.

Czy ten wodny potwór zwolni przed żółtą plażą,

Czy spieniona woda zmieni tu rzeczywistość?

Poszarzało i pociemniało niebo chmurne,

Groza zawsze wytwarza osobliwy nastrój!

Nagły podmuch sztormu, jak muszelki malutkie -

Na zalany wodą ląd, wielkie łodzie zepchnął.

Deszcz siecze, łączy się z wodnymi bałwanami,

Przestałam dzielić życie - na teraz i przyszłość.

I do dziś nie wiem, czy to był gniew oceanu,

Czy nic osobistego - przyroda po prostu?