Oblicza świata albo o puszce Pandory

 

Na gwiezdnej łące sypie się złoto,

W oddaleniu od puszki Pandory!

Niebo - mimo iż wśród gwiazd - atrament,

Nie zna pojęcia łez i koszmaru.

 

Na niwie gwiazd - uczucia gorące,

Tu piszę wiersze i złote myśli,

Tu czekam na błogi wschód słońca,

Na sny, które się urzeczywistnią.

 

W dole - otwarta puszka zionie złem.

Za późno, żeby zbesztać Pandorę!

Świat od zarania dwa oblicza ma:

Maski z białych i ciemnych kolorów.

 

Na ziemi i wśród gwiazd bywam, wszakże

Wielość doznań - i moim udziałem!

Złota myśl każda - puszki nie zamknie,

Świat pozostanie niedoskonały.

Na zdjęciu - Pandora otwiera puszkę ze złem i nieszczęściami.  

Według mitologii greckiej Pandorę ulepił z gliny i wody Hefajstos na rozkaz Zeusa. Zeus zesłał Pandorę na ziemię jako karę dla ludzi za to, że Prometeusz złożył fałszywą ofiarę Zeusowi.

Bogowie obdarzyli Pandorę wieloma przymiotami duszy i ciała, a Hermes zaprowadził Pandorę do Epimeteusza, który pojął ją za żonę wbrew ostrzeżeniom swojego brata Prometeusza.

Pandora otrzymała w posagu szczelnie zamkniętą puszkę, którą wraz z mężem, z ciekawości otworzyli.

W ten sposób na świat wydostały się wszelkie nieszczęścia.