Wróg

Usiadła przed solidną szafą z wielkim lustrem,

A odbicie potraktowała jak słuchaczkę.

I peroruje, tłumaczy, zniknął jej uśmiech,

I przytakuje sobie, bo przecież ma rację!

Tajemnica wszystkich niepowodzeń drzemie w niej,

Bo jest błędem pośród milionów jednostek,

A przeciwieństwa są jak wiatr, deformują ją,

Jest mierna, wciąż bierne narzędzie w rękach losu!

Słuchając jej destrukcyjnego monologu,

Popartego minami i wykrzyknikami,

Pomyślałam - nie niszczmy siebie! Gdzież tu rozum?

Nie bądźmy swoimi najgorszymi wrogami!