Śpiew liści

 

Jestem jak drzewo draśnięte ostrzem piły,

Choć do upadku daleko - chwiejące się,

Wyrwane z kontekstu zwyczajnego życia.

Choć śpiewem życia mamiło, coś się kończy!

Lecę, lecę, spadam, lecz wolno, do dołu.

Do dziury bez dna, bez logicznego końca:

Nieuchronnie, bezustannie, bezcelowo.

Nucę jeszcze smętną liści melodię.

Gdzieś w zakątku duszy zmęczonej spadaniem,

Zawisło pełne wykrzykników pytanie:

Jak przeciwstawić się losu ciężkim zmianom?

Co ze ściętego drzewa wkrótce zostanie?