Zazdrość

Wśród myśli panoszy się, wprost do serca trafia,

Obok refleksji i pór życia butnie zasiada,

Ściskaniem w dołku zmusza do czynów twe ego,

Mgiełką zacietrzewienia oczy ci przysłania.

I nazwana po imieniu - bywa niewygodna!

Jest też i w Katechizmie: w siedmiu głównych grzechach.

Nie dotyczy twojej osobowości - twierdzisz,

Choć cudzy dołek i płacz - kwitujesz uciechą.

Myśli, nikt nigdy twardo na wodzy nie trzyma,

Przecież nie da się sprawdzić zakamarków duszy!

On niepotrzebnie ponad świat wyrasta - mówisz -

Warto go odrobinę rozumu nauczyć!

Zazdrość, bo o niej tu mowa, do działań zmusza

I ma oblicza przeróżne: jeśli nie twórcza,

Jeśli samodoskonaleniem  nie kończy się -

I nam, i innym spokojny byt utrudnia!