Nad rzeką Lete lub o wodzie zapomnienia

 

Los zaprowadził mnie nad rzekę Lete,

Tutaj przeszłość w nieistnienie zamieniam

I małymi łyczkami piję wodę.

Mojej pamięci – dawkuję milczenie.

Nawet nie zechcę zapomnieć do końca,

W ogóle wytrzeć z pamięci nie mogę,

Że chcieli mi złamać i zniszczyć skrzydła,

Zamknąć drzwi wenie i muzom w pół drogi.

Bezsprzecznie w tymże wieczystym Elizjum

Znów ludzi kochać – nauczyć się muszę.

Słowami pisanymi z głębi serca –

Zapełniać ciepłem i czułością duszę.

Jednakże muszę pamiętać o skrzydłach,

Bo tylko te skrzydła w życiu miałam.

O tym, że mogą je złamać i wyrwać,

A tylko one mi polot dawały!