Płaszcz wojskowy - wrzesień 1939 roku


Jego oddział rozbili okupanci,
A on za druhem na pole orne padł,
Ich postacie zasłonił wielki kamień.
W końcu - cisza! Ustał karabinów trzask!

- Może niemieccy żołnierze odeszli? -
Zastanowił  się jego serdeczny druh,
Lecz ręka losu wojaka


dosięgła,
Przeszyła czoło jedna z niemieckich kul.

Widząc śmierć swego druha, żołnierz dzielny
Puścił się pędem wśród zaoranych pól,
A zielony płaszcz wojskowy rozpięty -
Jak ptaka na niebie - na skrzydłach go niósł!

Podziurawiony jak sito płaszcz wojskowy,
Żołnierza z zasadzki wyprowadził cud,
Bo to święta prawda, że człowiek strzela,
A kule nosi i losem rządzi Bóg.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Chandra

Nocą....

Sen wieczny

Książka - "Tajemnice życia"

Nie jestem już...

Monotonia