Wiersz o życiu...lub... o ferworze walki

 

Próbują mnie zgasić i mój ogień

W pociemniałą, zwęgloną szczapę,

Czuję wściekły pożar z cudzych dłoni,

Ale ogniem ognia nie ugaszą.

 

Życie w walce - pieśniami nie szumi,

A psyche przed burzą ciemnieje,

Burza nadchodzi i budzi gnomy

Lub gorszą część przeznaczenia.

 

Buzuje we mnie wściekłość życia

I wściekłość na perfidię istnienia,

Sen niesie przerwy w dziennych przeżyciach,

Lecz nie łagodzi głębi cierpienia.

 

Tworzę ogniem życia słów pochodnie:

Z wierszy, które utkwiły w przeszłości

Lub stały się wierszem życia głodnym,

Lub nigdy nie mogły powstać.

 

W duszy postanawiam być wilczycą,

Drapieżnikiem, lecz natura cicho

Mówi, że nie zmienię ego przecież,

Że batalię wygram – wiersze pisząc.