Poezja Beaty

Odczaruj mój uśmiech, bardzo proszę, Niech przypomina łódkę księżyca, Niechaj na twarzy srebrzy się, złoci, Swobodą zrządzeń losu zachwyca. Uśmiechy nie rodzą się z magii, Real rozdaje bytom znaczenia, Rządzi tykaniem ziemskich zegarów, Odczaruj nocy obłędne cienie. Pomagaj snom rozjaśnić ciemności, Niechaj półmrok nie zmienia się w macki, Które co noc kradną ludzki geniusz. Chcę wyciszonym snem zasnąć! Księżyc hipnotyzuje w ciemności, Ale nigdy nie karmi złudzeniem. Nie pozwól mi zniknąć w samotności, Życie w przeklęte kręgi zamienić. Odczaruj mój uśmiech, bardzo proszę, Niech złoci każdą chwilę istnienia. Chcę słyszeć myśli gwiazd ciemną nocą, Rozwidnić zalęknione marzenia.

  Wiszę sobie, wiszę w ciszy, Ale nie jako wisielec, Jako zawieszona - zwisam I z dołu oglądam ziemię. Zmienić pozycji istnienia - Nie umiem żadnym sposobem. Wiecznie za nogi spętana! Włosami dotykam podłogi. Ruszyć do przodu nie mogę, Wiszę, bo wisieć mi przyszło. Powróz los mój zablokował, Nie mogę odwiesić myśli. Stan zawieszenia źle czuję, Z uwięzi zerwać się trzeba. Ten pech, ten pech mnie blokuje! Chciałabym wzlecieć do nieba! Nie znam sedna mego stanu, Lecz dyskomfort czuć przestanę: Trzeba do góry nogami Oblicze losu przestawić.

Piszę opowieść, której nie doświadczyłam, Bajdę, co tak smacznie przysypia w kąciku. Jest jak niepotarta lampa Aladyna, Przenigdy ludzkich emocji nie zmąciła. Spod pióra popłyną zagadkowe wersy, Które wzniosą życiową scenografię, A bezludzie wypełnią magicznym tekstem, Może zmienię się w Pierrota lub klauna. Braki zastąpię komedią dell' arte - Te niedostatki marnego istnienia. Jak Dżinn z lampy monotonię zabarwię, Rymotwórcze skrzydła przypnę marzeniom. Mych historii nie doświadczyłam nigdy, Ale, Bóg mi świadkiem, wszystkie przeżyć chciałam. Rodzą się w głowie przywidzenia obłędne, Żyją swoim życiem - poza moim ciałem.

  Na Panteon zbyt wysoko, Rysuję go jasną kredką. Lecz nie wiem - jak mam rysować, Życie na szczyt mnie nie niosło. Wpisana jestem w kurantów Równomierną melodię, Szukam fortuny uparcie - Pośród miraży, fobii. Na Panteonie bogowie Piją nektar i ambrozję: Nieśmiertelność, wieczna młodość! Cudowne to życie boskie! Na ziemskim padole chęci I iluzje w jedno sklejam. Lecz tutaj nie ma ambrozji! Tu światem rządzą złudzenia.

  Łóżko dryfuje po oceanie Ciemności, pełnym bezsennych wizji. Miękko po niebie namiastki płyną, W mroku nocy wszystko jest niepewne. Ciemnica nie zaprząta mych myśli, Bezsenność rozbudziła ambicje. Stukają po kątach senne duszki, Z dziennych frustracji chłonę emocje. Płyną miękko namiastki po niebie, W bezkresach wszechświata iskrzą gwiazdy. Nie spełniamy się, gubimy siebie! Kosmos - niezmiennie nieosiągalny. A ja marzę, by dostać się do gwiazd, Wędrować po nocnym nieboskłonie. Tylko nie wiem jak zaprząc Wielki Wóz W rącze komety - niebiańskie konie?

  Słońce ma dzisiaj włosy anielskie, Złotkiem tańczy po zielonych krzewach. Pąkami urzeka ogród rajski. Rajski, czy wiosenny - tego nie wiem! Wiosna rozwiesza listki zielone, A wraz z nimi marzenia na drzewach, Słońce - złotem anielskim upojne, Wiatr melodyjki cichutko śpiewa. Duszy jakoby w ciele za ciasno, Chce zająć skrawek podniebnej łąki, Na ziemskiej łące kwitną fantazje. Ciepło i miło - to uśmiech wiosny!

  Kiedy wściekłość mój świat zagarnia, Ponurość zaciemnia ołtarze. Krokiem dudniącym i upartym - Ścigam los w wąskich korytarzach. Ciemna krew nosi mnie i nosi, Obijam się o ludzkie rafy, A szał pęcznieje i w tan prosi. Oj! Oddam za te cudze „gafy”! Oczyma ciskam błyskawice, Chciałabym pokrzywą traktować. W końcu - w lusterku siebie widzę. A może... emocje....stonować?

  Tematy wierszy w półcieniu milkną, Kartkuję w mojej głowie codzienność, Grzebię w myślach od fobii po pasje, Z muśnięcia wiatru wyciskam zwiewność. Nie opuszczę cicho pustej sceny, Nie zamilknę niechęcią zgnieciona, Obejmę oczyma trawy zieleń, Cuda wiosny zagarnę w ramiona. W dzikim, upojnym wiosny zapachu Odnajdę siebie: dziką, szaloną, W sukni zielonej - na życia dachu. To istny trans, te myśli zielone! Wiosna czaruje zielenią, cudem zapachów wiosennych. Na Internecie znalazłam zdjęcie i powstał wiersz.

  Ego nad chmurami zawisło W doskonałość przestworzy strojne. W uśmiechach słonecznego władcy, Koncept płynie gładko, spokojnie. Życie nie daje za wygraną, Trzeba wrócić z szafiru nieba, Codzienne klimaty ogarnąć, Słońce w puste kieszenie zbieram. Biorę się za mój los oporny, Dźwigam od początku do końca. Tutaj trzeba pasji i ognia, By znów między chmury się dostać. Na ziemi - nigdy nie ma nieba! Nie tonę w uśmiechu słonecznym. Tu mocnych, stalowych słów trzeba, Życie płynie ognistym wierszem.