Poezja Beaty

  Słońce w brokatowym stroju Z dystynkcją kroczy po niebie, Całuśny dotyk rozdaje, Zabarwia duszę nadzieją. Zieleń - utkana z zieleni Soczystej, ekstra zielonej - Pnie się po drzewach i ziemi, Nęci wzrok świeżym kolorem. Wietrzyk w oddechu przynosi, Kwitnących pąków pachnidła: Różowych, żółtych i jasnych. To wiosna nareszcie przyszła!

  Los kusi zwodniczym uśmiechem, Przybywa wiecznie moich chęci, Poszukuję szczęścia niczym ślepiec, Rzucam obolem na zachętę. Pokrętny czas podsuwa wiarę, Namiastki potęgi rozdaje..... ..Nagle zaczyna grę w pomidor, Jak świeczkę zdmuchuje okazje. I znowu jestem w punkcie wyjścia, Albo w połowie ciasnej drogi, Płótna obrazu nie wypełniam I nie znikam - w ten czas ubogi.

  < Porozumienie leży pomiędzy dialogiem, a dobrą wolą.> Nurt wyrazów i zdań nieuchronny Zanosi nas w miriady milczenia, Bo słowo zawsze jest tylko słowem, Częstokroć symbolem bez znaczenia.   Zanim utkwimy w porozumieniu, Powinna przeminąć słów epoka: I złe, i dobre muszą popłynąć, By w kryształ duszy spojrzeć głęboko.   W końcu - bliźniacza dusza już umie, Zajrzeć do drugiej bliźniaczej duszy. Bez mowy jak lustro ją zrozumieć, Życie cudownie jedności uczy. ,

  Oczy razi śnieżna biel kartki, Ideał czystości tajemny. Myśl ginie w życia zakamarkach. Jak zrobić pisankę z karteczki? Wielkanocny blask nadać myślom, Zrobić z kartki - kartkę świąteczną? A tu istnienia brzemię ciąży - Nie zawsze, lecz zła passa męczy. Los nigdy pisanką nie bywa, Nie uwierzę w gejzer szczęścia. Lecz nadzieją Chrystus zmartwychwstał I nadzieją kartkę zapełnię.

  Ten wierszyk nigdy nie miał powstać, Bo nie był priorytetem czasu. Czas postanowił działać mądrze, Trzymać się arcyważnych zdarzeń. Księżyc rozciągnął się na niebie, Ma z chmur pierzynę i poduszkę. - Nocka niepoetycka - ziewnął - - Pośpię choć chwilę, chociaż troszkę. - - Ja też nie mam głowy do wierszy, Nawet ochoty na pisanie, Świat potrzebuje działań szerszych!   Więc nie wiem - skąd to rymowanie?

  Tkwię w dniu z nie - poezją, Siąpią słowa - nie Baczyńskie, Kapią jak deszczyk wiosenny; Dzień w którym mijam Iksińskich. Czas marny nad marnościami, Lecz nie zechcę lukru w wierszu. Zbieram powietrze garściami, Na śpiew weny czekam jeszcze. W czterech ścianach więdnie muza, Przeczekuje taniec deszczu. Niebo nagle się nie chmurzy, Jakby w niebie brakło wiersza. Słońce wiosenne za oknem Złote cekiny rozrzuca. Może uszyję wiersz ciepły - Z blasku wiosennego sukna.

 < Siebie widzimy swoimi oczyma, widzimy siebie również w lustrze i też oczyma otoczenia, ale najbardziej ufamy oczom swoich bliskich. >  Tak mało mnie, we mnie samej .. tak często... Jakbym była w jedno słowo zaklęta. Dwa małe punkciki w twych oczach świecą, Oglądam się co dnia - w tych oczu odmętach. Na siebie spoglądam oczyma duszy: Tym upartym krzykiem skreślonych myśli, Irytującej niewiedzy i ciszy. Ty oglądasz mnie - w ciele rzeczywistym. I lubisz moją niebieską sukienkę, Poprzez binokle ego - na mnie patrzysz. W twojej głowie mam arcyważne miejsce, Widzę, że chciałbyś....do mej duszy zajrzeć.