Anielskie pióra

 

Niebo ma posmak kwaśnej cytryny,

A melancholie ze mnie zadrwiły,

To nie wichura nade mną płynie,

Tylko drzemią zmęczone Anioły.

Lecz bal anielski wkrótce się zacznie,

Kiedy w końcu usłucham Anioła,

Toń nieba macierzanką zapachnie,

Liryką zakwitną moje słowa.

Księżyc przędzie kądziel księżycową,

W spełnione słowa poświatę zmienia.

 - Znów potrzebni! - Tańczą Aniołowie,

By się spełniło me przeznaczenie.

Anielski dotyk, anielska wena –

Rozświetlone tańcem całe niebo,

Anioły gubią anielskie pióra -

Te lekko opadają na ziemię.

Znów muszę dotyk Anioła poczuć,

Jak żywe perły z ziemi pozbierać

Anielskie pióra – anielski rozum,

Który pozwoli iść przez istnienie.

Będąc istotami cielesnymi zupełnie nie przyjmujemy do wiadomości faktu, że oprócz nas w tym samym

pomieszczeniu jest jeszcze kilka istot duchowych - naszych Aniołków. Każdy człowiek ma swojego 

osobistego Anioła Stróża. I przeżyjemy całe życie, i przez to całe życie nigdy nie ujrzymy naszego 

opiekuna. Podobnie rozglądamy się, żeby ujrzeć Boga i koniecznie chcielibyśmy w postaci ludzkiej 

 Boga umieścić. A tu nic z tego! Bóg i Aniołowie pozostają poza naszymi zmysłami. Wyobraźnia 

próbuje utworzyć jakieś wyobrażenia, które wcale niekoniecznie zgadzają się ze światem z Niebios.

I nawet nie znamy marginesu błędu w tych naszych wyobrażeniach.