Ucieczka od przeznaczenia

Prozaiczne życie zakładkami przełożę,

Przecinkami oddzielę dnia smętne widoki,

Ktoś zawiesił na strachu na wróble mą duszę,

Stary, słomkowy kapelusz zasłania oczy.

A za tym zaoranym polem pociąg pędzi,

Jadą w bezkres wagony pełne tęsknot, wizji.

W dalekie krajobrazy niesie wyobraźnia,

Jest inne życie, inny świat! Sączą się myśli.

W każdym życiu jest jakieś przedmieście, początek!

Z ekscytacją - w dłoni ściskam na pociąg bilet,

Wysiadam na końcu świata, spoglądam w lustro:

Wciąż widzę stracha w łatach, nie barwy motyla!