Ucieczka od przeznaczenia
Prozaiczne życie
zakładkami przełożę,
Przecinkami oddzielę dnia smętne widoki,
Ktoś zawiesił na strachu na wróble mą duszę,
Stary, słomkowy kapelusz zasłania oczy.
A za tym zaoranym polem pociąg pędzi,
Jadą w bezkres wagony
pełne tęsknot, wizji.
W dalekie krajobrazy niesie wyobraźnia,
Jest inne życie, inny
świat! Sączą się myśli.
W każdym życiu jest
jakieś przedmieście, początek!
Z ekscytacją - w dłoni ściskam na pociąg bilet,
Wysiadam na końcu
świata, spoglądam w lustro:
Wciąż widzę stracha w łatach, nie barwy motyla!
< Nieraz myślimy, że uciekamy od przeznaczenia. Być może naszym przeznaczeniem są - daremne próby ucieczki.>
Komentarze
Prześlij komentarz