Tęsknota

  < Tęsknota potrafi przenosić góry.>

W znużeniu - w ogóle nie zakwitam,

Czuję się niewidzialna i mała.

A zamieniona w markotność znikam -

Zawsze dokładnie niedoskonała.

Zmęczona byciem: „wpół do radości” -

Fartów i weny wcale nie czuję,

Biegnę i biegnę: „wpół do błogości”.

Technicznie - słowa z pustką rymuję.

A pod półprzymkniętą powieką,

Każda nowa myśl rodzi się we łzach.

I tęsknota jestestwo obleka,

Tak trudno z siebie dawać, trudno brać.

A gdyby tak zasnąć w codzienności,

Obudzić się w innej zwrotce wiersza:

Tam, gdzie ludziom nie braknie miłości,

Przestać tęsknić do tamtego miejsca?