Poezja Beaty

  Jak mantrę powtarzam codziennie, Biegiem rzeki zauroczenie, Czas nieuchwytną rzeką płynie, Fale niosą chwile istnienia.   Cóż ja mogę wiedzieć o czasie, Skrytym w klepsydrze lub zegarze? O czasie, który pisze wieczność I w nieskończone płynie dale?   Czas: mierzalny i niemierzalny, Wieczyście poza wyobraźnią, Rytmiczny super idealnie, W żaden sposób – niepowtarzalny.   Mojry nić przeznaczenia przędą. Czas nie potrzebuje boginek, Jestem ludzkim mgnieniem tylko, Kto przetnie nić, gdy los upłynie?   O człowieczego czasu przędzy, Nie mam wiele do powiedzenia, Lecz mogę wydłużyć poezją Bytność w czasie, mój czas istnienia. ZDJĘCIE Z PINTERESTA - MOJRY.

  Pragnę, żeby niebo było na swoim miejscu, Miało tylko dwa końce: początek i środek – Ten środek nieba, który nigdy się nie kończy! Tak wygląda wszechświat w naturalnej urodzie.   Zdaje mi się, że jeżeli kosmos i wieczność Pozostaną na swoim miejscu i ja będę W takim miejscu istnienia, gdzie czeka mnie szczęście, A niepokorne słowa wypełnią się sensem.   Bezkształty i myślokształty istnieją „zamiast”. Stworzona na obraz i podobieństwo Boga, Jestem bezradna, nie mam weny doskonałej, Życiowego poematu stworzyć nie mogę.   Utknęłam pomiędzy kilkoma lirykami, Lecz tylko Bóg zna tajniki wielkiej poezji. Pragnę stworzyć wierszowane miejsce na ziemi, Zatem niechaj niebo będzie na swoim miejscu.    

  Kiedy muza miłosna nie niesie miłości, A księżyc mokry od deszczu tonie w kłębach chmur, Nad rzeką słychać tylko rytmiczne dżdżu pieśni, Muzykę, które milknie, by rozbłysnąć wśród chmur.  W wodnym królestwie – na dnie rzecznego koryta, Podwodny zamek, ukryty wśród trzcin się mieści. Tu wodne panny, strojne w biały blask księżyca, Plączą rybakom sieci, nucą o miłości.  Miłość tu szumi w szuwarach, w plusk fal ukryta. Jest stała jak fale lub niestała jak rzeka, Która kocha i wędruje w dal dnem koryta, I wzajemności nie daje, i na nią nie czeka. Jak zwykle w baśni bywa – za dnia panny wodne Milkną. Nocą pływają, stroją się w perły gwiazd. Pokochałeś w gwiezdną noc Najady urodę. Nimfa żyje w wodzie, nie może szczęścia ci dać!

  Podnosi mnie z ziemi obowiązek I stawia w pionie – na równe nogi. Wiem, że coś muszę i raczej mogę. Wszystko to – ciut wyżej od podłogi. Ten powinności ton czuję w sobie, To, że trzeba iść konkretną drogą. Lecz nie wiem, co z wolnym czasem zrobić? Czy wolne - ot tak - zmarnować mogę? Obowiązki toczą mnie do przodu, Przestać wypełniać ich nie potrafię, Pchają się w każdą kolejną dobę!   Pewnie drogi do gwiazd znów nie znajdę.

  Ile mej pokuty trzeba, Żeby zatrzeć smutek Boga; W bród kamieni - w perły zmienić, By zostawić imię dobre? Ileż wykonać kroków w przód, A nieraz kroki do tyłu, Żeby wydeptać życia trakt, Cel życia ze mgły wydobyć? Ile świeżych myśli trzeba, By malować nimi przyszłość, Duszy w lęki nie ubierać I uwierzyć w dobro czyste? Ileż to trzeba wyrzec słów, Jeszcze niewypowiedzianych, By miłość - człowiek obok - czuł, Moim stała się udziałem.

  Próbują mnie zgasić i mój ogień W pociemniałą, zwęgloną szczapę, Czuję wściekły pożar z cudzych dłoni, Ale ogniem ognia nie ugaszą.   Życie w walce - pieśniami nie szumi, A psyche przed burzą ciemnieje, Burza nadchodzi i budzi gnomy Lub gorszą część przeznaczenia.   Buzuje we mnie wściekłość życia I wściekłość na perfidię istnienia, Sen niesie przerwy w dziennych przeżyciach, Lecz nie łagodzi głębi cierpienia.   Tworzę ogniem życia słów pochodnie: Z wierszy, które utkwiły w przeszłości Lub stały się wierszem życia głodnym, Lub nigdy nie mogły powstać.   W duszy postanawiam być wilczycą, Drapieżnikiem, lecz natura cicho Mówi, że nie zmienię ego przecież, Że batalię wygram – wiersze pisząc.

  Kwiaty bogów przy drewnianym płocie Sięgają srebrzonej tafli nieba. Małe słoneczka, na słońca modłę, Tylko im blasku bogów potrzeba.   Wiatr wiolinową melodię nuci: Złoto-jesienną, pajęczo-złotą. Słoneczniki górują w ogrodzie, Żółte korony na głowach noszą.   Prężą się dumnie mocne postacie, Jakby rzeźbione przez dłonie boskie. Tańczą ponad zielenią – przy płocie, Władcze i smukłe, nad wyraz rosłe.   Te zaś – czerwienią, brązem kuszące, Ozdobne – ludzie w bukietach niosą. Bogów i ludzi – oczy cieszące, Jesienno-kwiecistą miłość głoszą.   Wiatr brzdąka melodię na drzew harfie. Marzyłam o koronie i mocy! Kwiaty słoneczników mnie urzekły, Jakby wchłonęły na śmierć i życie.

  Głęboka woda wchłonęła Atlantydę. Wyspa niespełniona w cieniach wieczności śni. Tu nie budzi się nikt, choć w wodzie brzmią dzwony! W zagubieniu, w niebycie grobowiec ten tkwi!  Na fletni czasu wygrywam sny wygasłe, Słowo niespełnienia rozpływa się we mgłach, Na fletni słów duszę mam jasnoniebieską. Myśl słona od łez – przestaje smakować jak łza. Jestem śmigłym ptakiem i płynę w przestworzach, Drwić mogę z niebytu, czarnoskrzydłych cieni. Choć nie mam w życiu nic, niczego nie mogę, Barwą duszy pamiętam o przeznaczeniu. Mam jednak moje rozpłomienione słowa. Nie zaginę pod wodą jak – Atlantyda. Z klepsydry ludzkiego czasu zadrwić mogę, Słowa – to wiersze, to istnienie, to skrzydła!   NA ZDJĘCIU - MITYCZNA ATLANTYDA

  Złotem rozsypię na kartce Treść – nie do wypowiedzenia, Na lutni nieba ubarwię Krótki sen o zapomnieniu. Żar, który w żyłach buzuje, Ogniem w mojej głowie gości – Ten miraż z życiem zrymuję, Zmienię w strofy o miłości. I zabiorę cię w zaświaty Lub na magiczny skraj świata, W galaktyczny czasu bezmiar, W erę – w sonety bogatą. I jak boginka przed tobą Stanę, pośród faunów słowa. W pół słowa sen umiejscowię, A echo resztę dopowie.  Czego w wierszu nie wypowiem, Nakreślę w wersetach ciszy, W listach srebrnych, księżycowych, Taki list.. też ci napiszę.    

  Nuda, nudy – odmieniam przez przypadki! Nie wiem nawet, jak za moją ścianą jest! Nuda. Oj! Znów losuję jakąś kartę, A to zwykła blotka – tym rozpocznę wiersz.   Czy przestali produkować drugie dno? Nawet cienia tajemnicy nie widzę, Wszystko płytkie, oczywiste! Wokół mnie Czas płynie bez zagadek i dreszczyków.   Papieroska – też z nudów nie zapalę, Bo nie palę już od wielu, wielu lat. Ktoś powiedział, że nuda jest ksantypą, Sekutnicą – i w tej kwestii rację miał.   Dno kieliszka – super suche, jak zwykle! Nie tykam trunków już od lat, dla zdrowia. Wątku – zmienić nie mogę w zwrotce czwartej – Na wybuchy miłości kolorowej.   Nuda się ciągnie – jak flaki z olejem! Tym oto sposobem mam piątą zwrotkę. A   w kącie czarciki ze mnie się  śmieją – I taką refleksją wierszyk zakończę.  

 Historia, która wydarzyła się naprawdę w czasie II wojny światowej. Chrześniak mojego dziadka przez całe wakacje przebywał u moich dziadków. Nieszczęśliwie - na jedną noc wybrał się do domu rodzinnego, gdzie tejże nocy Niemcy dokonali pacyfikacji za udzielanie pomocy partyzantom.  Zawsze chciałam uczcić pamięć tego dziecka.  Dzisiaj - słysząc o dwunastej w południe syrenę, napisałam ten wiersz. Niestety - jest to historia tysięcy innych polskich dzieci. Uciekaj dziecko, to seria pocisków, Uciekaj, bo słychać złowieszczy świst kul! Niech cię małe nóżki zaniosą w przyszłość, Niechaj ci drogę wybiera dobry Bóg! Obudzili cię chłopcze późną nocą, Okupanci kolbami tłukli w drzwi. Zanim wokół domu ogień zapłonął, Puściłeś się pędem, biegniesz – musisz żyć! Biegnij! Zniknął gdzieś nawet dziecięcy szloch. Uciekaj! Nie masz czasu, żeby się bać! Jeszcze kilka metrów – za budynku róg - Biegnij! Tam nie dogoni cię seria kul! Takie małe kroki, nóżki też małe! Trudno pędzić