Zaduszki

Zdjęcia zapamiętały bliskie mi twarze,

Spojrzenia, którym wieczność starła znaczenia,

Uśmiechy, którymi nas już nie obdarzą;

Ulotne obrazki ziemskiego istnienia.

 

Czuję dotkliwe ukłucie na dnie serca,

Chociaż wspomnienia nie bywają bolesne.

Jest nieraz smutek, który w modlitwę zmieniam,

Są echa dawnych wydarzeń w moich wierszach.

 

Bóg, szafarz ludzkiego losu doskonały,

Stworzył niewidzialną, pozaziemską drogę

I zabiera w bezmiar poza bezmiarami,

W nieskończone trwanie - znane tylko Bogu.

 

Nie wiem, czy aż tam sięga moja tęsknota,

Czy ziemski czas jest obok czasu Boskiego,

Czy modlitwa trafia za niebieskie wrota?

Oczy łzawią, jak krople dżdżu jesiennego.