Życie wśród przyrody

Słowa nie toną w próżni

I gdzie ludzi kilkoro,

Nierzadko się poróżnią,

Rozstają pośród sporów.

Potem cenią samotność,

Życie w zgodzie z przyrodą -

W szumie wiatru czuć dobroć:

Świeży powiew bez plotek.

Deszczyk płacze szczerymi

Łzami, nie czuje żalu,

Kapie sobie kroplami,

Gniewu nie ma w zwyczaju.

Na niebie gwiazdy wiszą,

Błyszczą konstelacjami,

Skromne wszystkie, nie chodzą

Z zadartymi nosami.

Słońce nadaje życiu

I śmierci bieg - codziennie,

Nie robi nic w ukryciu!

Świeci ciepłem promiennie.

A księżyc sprawiedliwie

Lśni na półkule obie,

Świeci sobie uczciwie -

Nawet, gdy widzisz rogal.