Krzyk

Znowu dzień pełen niepokoju, niewiadomych!

Rozpacz jak kolczasty krzew wrosła w moje wnętrze,

Ostrymi gałęziami krzyczy wprost ku niebu,

Dreszcz żalu targa ciałem jak pyłkiem w powietrzu.

Może noc gaśnie - dzień robi się coraz dłuższy,

O chwilę jaśniej rano, mniej ciszy wieczornej,

Ale czasami tak trudno ciemność rozjaśnić!

Ciało drżące! Może i niemy krzyk, lecz mocny! 

Nie wiem, czy jest droga za nikłym pulsem życia,

Nie zatrzymam się w połowie obcej piosenki,

Tylko te myśli kolczaste krzyczą i krzyczą! 

Niech moją bezradność - zagłuszą ludzkie dźwięki!