Wiersz o przyszłości

 

Kłaniam się przyblakłym myślom z przeszłości,

Drzewom, które nie stały na mej drodze

I zakończonym już dawno miłościom,

Lecz smaku smutku zapomnieć nie mogę.

Nie włożę sukni utkanej z przeszłości,

Choć nie każdy moment trafnie pamiętam.

To, co cudowne, zanikło w nicości.

Najtrudniej zamazać losowe pęta.

 

Przyszłość drzemie w nienapisanym wierszu

I jeszcze się budzi pośrodku marzeń,

Jeszcze nie nuci i nie wznieca dreszczy,

Lecz cieszy nadzieją, że się wydarzy.

Może w przyszłości polecę do nieba

I uszczknę fragment - jak kawałek tortu

Lub poczuję chęć kochania na ziemi.

Wiersz przyszłości -  to nie przeszłości powrót.