Nieruchome wody

 Kiedy codzienność nieruchomieje

Jak ta woda w sadzawce Betesdy,

Czekam na anielskie poruszenie,

By zbliżyć się myślami do prawdy.

Wiersz, który się nie przeterminuje -

Piszę, bo w bezdusznej ciszy znikam,

Nicość w czystym powietrzu triumfuje.

Wiersz - na pewno ktoś kiedyś przeczyta.

Może przyjdzie taki łaskawy czas,

Że zamysł w głowie nie strwoży łzami,

Wiersz będzie rymami dla ludzi grał,

Poruszy ludzkimi sumieniami;

A wenie każe wśród losu krążyć

I nieruchome wody omijać,

Nie zamykać dnia pieśnią nicości,

Niech zła passa zwyczajnie przemija.

Patrzę na życie znieruchomiałe -

Jakże częstą istnienia ułomność.

Jak nad sadzawką czekam na fale,

By los odmieniła 

 Boska dobroć.