Podniebna opowieść

< Chmury potrafią opowiadać baśnie i opowieści, jakby były echem ziemi, a i życie jest bogatsze, jeśli na niebie dostrzeżemy to, co nam trudno ujrzeć na ziemi.>

Chmury na niebie zastygły na chwilę,

Puszyste jak wata, białe, pierzaste,

Smugą promieni słonecznych okryte,

Wiatr ustał, błękit nieba - kryształ czysty.

A chmury jak lustro, wciąż tworzą kopie

Tysięcy obrazów płynących z ziemi:

Ludzkie postacie - leżące, stojące,

By stać się zaraz zamkami na niebie.

Tam nad sosnami, ta chmura malutka,

Wielką i słodką bezę przypomina.

Niebo dzisiaj lazurowe, błękitne.

O! W górze płynie latający dywan.

W złocistej poświacie letniego słońca,
Czasem niebo - samolot pasem przetnie;

Owce się pasą na pierzastej łące. 
I tak powstaje opowieść podniebna.

I jeszcze fraszka:

Artysta

W jaki sposób chmury tworzą ziemskie obrazy?

To wiatr-artysta w sztukę się bawi!