Pozwól życie...

  < Wehikuł czasu niesie mnie prze stulecia. Zmienia się świat, ludzie i czas. Tylko księżyc jest zawsze taki sam.>

Życie zabierz mnie do księżycowej łodzi,

Daj płynąć, jakbym cząstką powietrza była,

Pozwól żeglować w chmurach natchnionym słowom,

By łezka wzruszenia w oku zaświeciła.

 

Nie pokazuj twarzy wykutej ze stali,

Tej maski, która niepewnością napawa.

W odcieniach cierpienia nie zatrzymuj długo,

Złociste promienie nadziei rozdawaj.

 

Jeśli nawet nie zechcesz czasu ozłocić,

To pozwól marzyć o koronie na głowie.

Daj chociaż raz - węzeł gordyjski rozplątać.

Podaruj łut nieba w tę noc księżycową.