Księżycowy wiersz

Ze snów tkany wiersz, jakby z nieba spadł,

Rozsypał się pyłem gwiazd na kartce,

Otworzył nam wrota w kosmiczną przestrzeń,

Rozniecił zmysły księżyca światłem.

 

Granatowy bezmiar nęci oczy -

Rozsianymi gwiazd brylancikami.

Poezja płynie z galaktyk obcych,

By władać ludzkimi marzeniami.

 

Jestem królową bezsennych wizji,

Którą - noc w noc - ujrzycie na niebie:

Na kartach zapisuję ludzkie sny,

Księżycowy wiersz piszę dla ciebie.

 

Wizje skrzą się obok iskrzących gwiazd,

Gdzieś między Andromedą, Rybami.

Srebrzystą wędką łowię marzeń blask -

Na księżycu, pomiędzy gwiazdami.

Fotka z Pinteresta. Idealna, by usiąść i napisać wiersz.

Księżyc to satelita ziemi, ze zbadanym składem chemicznym atmosfery, ze zmierzoną powierzchnią, 

 prędkością obrotu, przyśpieszeniem grawitacyjnym i zbadanymi innymi parametrami.

A dla ludzi i zwłaszcza poetów, to przyjaciel opowiadający nocne historie, nucący kołysanki i 

wskazujący drogę wędrowcom.

I czy księżyc świeci światłem odbitym od słońca, czy światłem popielatym (odbitym od ziemi),

dla ludzi jest srebrzystą kulą lub srebrzystym rożkiem, z tajemniczym, ale bliskim sercu światłem 

księżycowym i do tego - godnym uwiecznienia w tysiącach wierszy.