Wiersz w telefonie

 

 <Świat ruszył do przodu, a w tym nowoczesnym świecie - ja i mój telefon stanowimy idealną, nierozerwalną parę - jednym słowem jak papużki nierozłączki.> 

W kiściach liści – nigdy nie umiera niebo!

Dusza zielona harcuje na pniu drzewa.

 

Wraz z wiatrem chcę dogonić sens przemijania,

Na białym

obłoku ślę ludzkie pytania.

 

Wpisuję wiersz w notatniku smartfona –

Dzika wena – nagłym, dzikim ogniem płonie!

 

Kartki i pisaki znikły w dnia zamęcie,

Ego pisać musi  – zawsze, nieodmiennie.

 

Buja się niebo, nie trzyma mnie na ziemi,

Moich słów też, lecą sobie nad drzewami.

 

Pachnidła powietrza tnę weny skrzydłami,

W telefonie notuję zielone peany.