Podsumowanie

Kiedy nic już takie samo nie będzie,

Dary życia zatopi tuman piasku,

Księżyc w setkach obrotów niebo przetnie -

Płomień życia zwiędnie, ale nie zgaśnie. 

Wtedy pląsając, wezmę się pod boki

I pożegnalny dancehall zatańczę

Na świeżym grobie przemijania czasu,

Na grobie tego, co pamięci warte. 

Może rytm ukoi serce rozdarte,

Uparte we łzach, stratą rozbolałe 

I zgodzę się na przemijania hardość,

Bez goryczy nad moim grobem stanę. 

Jesteśmy stworzeni z pamięci. Wszystko, co zdarzyło się nawet sekundę temu, wypełnia naszą pamięć.

Nasze życie to pamięć, ustawiczne przypominanie sobie i korzystanie - nieraz z wielu bagaży 

doświadczeń. Nie istnieje namacalna rzeczywistość będąc przeszłością, istnieje tylko pamięć. Inaczej w 

przeszłość powrócić nie można.