Życiowe prawdy

 

Snów nigdy nie pytam, czy prawdę widziały?

Sennymi splotami wydarzeń chcą wnikać

W umysł. Tu rządzi groteska, krzywe lustro.

Sny są mym życiem i płyną obok życia.

.

W biel ustrojony i zaspany poranek -

Spóźnionym snom odchodzić każe.

Budzik wciąż pika nerwowo i uparcie,

Deszczem lub słońcem maluję rysy twarzy.

Mało mam od losu „obrazków na życie”,

Chcę pokolorować też te, które widzę:

Prawdą życiową i pewnością oddechu;

Żeby w losie znak zapytania nie wisiał.

Między nierealnością snów a realem -

Mój los lubi sobie pod nosem zanucić:

Czy snem, czy jawą - życie szybko ucieka.

Słyszę: z prochu powstałeś, w proch się obrócisz.