Poezja Beaty

  Słyszę w sobie dźwięczącą ciszę - Bicie serca jak dzwon miarowe I arytmię świata w arytmii duszy, Puls - co zapada cieniem w głowie.   Słyszę w sobie ciszę z przeszłości, Jej popiół bezgłośnie targa wiatr I ciszę wygasłej miłości, Nie wiem - czy tej szczególnie mi żal?   Słyszę w ciszy muzykę ciszy, Co śpiewnym szeptem nawiedza w snach, Słyszę w ciszy śpiew tajemnicy, Tajemną złudzę - mgła też ją ma.   W myślach - słyszę ciszę przyszłości, Mglistą i niejasną - przyszłą baśń. Słyszę w ciszy nuty wieczności, Ciszę czasu  -  bez końca, bez dna.  

  Nie sprzedaję duszy i myśli, Sprzedaję tylko zwykłe rzeczy, Jeśli stanowiły pozytyw, Za chwilę będą dla mnie niczym.   I nie sprzedaję łask od losu, Chętnie uśmiechy losu kupię, Zawisła w niczym moja dusza, Pospołu z ciałem żyć nie umie.   Błąka się spółka duszy z ciałem, Nie – na manowcach wyobraźni, Nie współgra z dobrą dolą wcale I rzadko w zgodzie z wyższą jaźnią.   Może los kupić sobie można, Ponoć niejedno kupić da się, Ale fortuna jest przewrotna, A i ostrożność trzyma w szachu.   Tylko w tych piersiach ptak się tłucze, Dziką arytmią się buntuje – Skrzydła serca w ciszy kołaczą! Jest jak jest. Spełnienia nie czuję.  

Za szybą szeleści gałąź I szeleszczą suche liście, Jesienny świat doskonały Z trudną urodą miłości.   Słońce nad ziemią przygasa, Szarówce władanie daje. Pokój tonie w świetlnej krasie, Karciany pasjans w rozdaniu.   Przywiędły pasjans jesienny, Karty szeleszczą jak liście – Lek na wieczorową chandrę. Wygra rozsądek, czy myśli?   Do tańca król prosi damę, Jest też i joker w trójkącie, We trójkę tańczyć nie mogą, Ktoś spędzi jesień samotnie.   W gąszczu słów brakuje słowa, Które ma wartość szczególną. Pasjans – gra słów kolorowa, Panaceum na nostalgię.     Kiedyś wygram grę ze sobą, Tę wieczorną grę iluzji, Jak suche liście pożegnam, Tejże jesieni absurdy.  

  Jakie licho przywiało tu tego diabła? Czyż nie miał na szatańskiej drodze innych dróg? Fascynująca twórczo myśl mi przepadła, Przecież ten czart zwyczajnie ominąć mnie mógł! Niecne diabła sprawki zajęły domu kąt, Liryczną mą duszę postawił na baczność. W powietrzu - mierzi, stresuje piekielny swąd, Diabeł chce duszy, ja chcę tworzyć po wieczność! Plany poetyckie miałam doskonałe, Co do formy utworu i wyboru słów, Ale skoro szatana tutaj przygnało - Musi się zdarzyć antonim: nieziemski cud. Okropnym zawirowaniem pazerność diabła, Ponoć na księżycu błąka się Twardowski. Kuszenie szatańskie trzeba ukrócić miotłą, Albo zwyczajnie - kobiecą złośliwością. Zamiast poematu piszę wiersz o diable - Gość brudny od sadzy, unurzany w siarce, Cyrograf szatański - staroświecka ściema! Nie z postępową kobietą czarcie harce!

 Życie rodzi się jako alfa i sigma, W kołysce planuje, że będzie wspaniale. Wyśnić dobry początek każdemu wolno, Fantazje o przyszłości - nieokiełznane. W kolejnych latach pędzi jak pociąg expres, Albo niekiedy nieprzewidzianie zwalnia. Zwiemy prozaicznym życiem proces tenże, W końcu postój losu - zawirowań stacja. Miewa życie swoje upadki i wzloty, Niekiedy dopada je fatum i chandra, Bywa na przemian bez bogactw i bogate, Lecz rozsądek hamuje przypływ fantazji. Duma życie, że inni mają lepszy los, To prawdziwe, zwycięskie alfy i sigmy, A tutaj wiecznie za mało, sukces o włos, Górna półka w życiu - to proces zawiły. Łzawy smutas - liść przyklejony do szyby - To życie w starczej, rdzawej wersji jesiennej. Wiodło się nie najgorzej, choć skronie siwe! Nie było szczytów, lecz bywało słonecznie.

  Ja, artystka – nad czystą kartką szaty rwę, Chcąc stworzyć dzieło, choćby wyrwać je z trzewi, Z pustki słownej wysnuć epokową wizję, Tak jak z żebra Adama powstała Ewa. Ja, twórczyni – nader dzika i namiętna, Z rozwianym włosem przez niespełnienia wiatry, Pragnę ustawicznie korony i berła, Bicze kręcę z atramentu, a nie z piasku. Ja, artystka – gniewna i skoncentrowana, Poetka – nie od prozy siedmiu boleści, Pragnę porażać gorzkim bólem istnienia, Wyciskać łzy z duszy w nostalgicznych pieśniach. Ja, kobieta z pasją – pełnią snów żyć skora, Dzika kocica przypisana do tanga, Pragnę w tańcu ujarzmić torreadora, Być kobietą spełnioną, nie byle harpią. Ja, kobieta – nadzwyczaj zdesperowana, Czego w życiu nie mam, to ujmę w iluzji, Nie ma prawa powstać nędza rymowana, Na wysokie loty – nigdy nie za późno.

  Nocny potwór przy mnie siada, W czarnym powietrzu się tłoczy, Może zza mebli się skrada Lub z dnia, który nic nie znaczył. Wzrok bezradny w czerni nocy, Ta noc nie jest – srebrna od gwiazd, Sen nie zamyka mi oczu, Na licu panoszy się łza. Za dnia przegrałam sny w karty, Mam do losu ogromny żal, Że zabrał mi wizje barwne, Tak niewiele frajdy mi dał. W ciemności gęstnieje cisza, W mroku nocy – potwór i ja. Powietrze przesiąkło myślą, Że świt obudzi lepszy świat. A w nim dobro doskonałe Dziennych potworów nie zbudzi I nie ma drzwi do koszmaru, Świat jest taki, jaki lubię.