Poezja Beaty

Nic więcej od losu nie chciałam, Tylko większy okruszek życia, Nie monumentalne dźwięki, A ciepłe chwile do przeżycia. Poczułam ból, ciężar na plecach, Tak, jakbym całą ziemię niosła. Teraz chcę i  muszę stąd uciec, Przed siebie biec, cały świat poznać. Chcę szalonym pędem tak jak wiatr - Przemierzać kilometry, mile, Na dachu świata się zatrzymać, Jak szkwał - na wodzie tańczyć chwilę. Nikt wiatru nie pyta o racje: Jeśli zechce, to drzewa łamie, Rozczesuje włosy muśnięciem. Wiatr jest wolny! Sam sobie panem.   *** Wiatr jest doskonale wolny i niezależny, i też niezniszczalny  i samowolny. Gdyby miał duszę i rozum, tak jak ludzie mają, byłby absolutnie i doskonale szczęśliwy.

Jedna sukienka wystarczy - wysoko tam gdzieś! Chociaż nie wiem, co będę miała zamiast ciała? Czy nad tymi chmurami jest gdzieś Niebo jakieś, Gdzie wraz z Aniołami będę pieśni śpiewała? I czy do tego „wysoko” jest wciąż daleko? Jak Pan Bóg zaplanował mój los, ten ziemski czas? Czy ze sobą zabiorę brzemię win, grzechów, Czy w tym Niebie będę tak lekka jak letni wiatr?  I czy to prawda, że Niebo jest takim Niebem, Gdzie wszystko jest i nie ma potrzeby marzyć, śnić? Czy przestanę tęsknić za rzeką, za tym drzewem, Czy będę pamiętać moje ludzkie chwile, dni? Czy w Niebie kłujące róże - też mają kolce? Czy prawda, że mówią tam myślami - zamiast słów? I czy może będę choć odrobinkę śmielsza? I ważne! Czy moje wiersze zechce czytać Bóg? Fraszka: Wieczystość Na prawo i lewo wieczyście uśmiechy rozdaję, W raju też wieczyście się uśmiechają.

Zaplątaliśmy się w wyrazy, słowa: Nic nieznaczące, codzienne, bez treści. Między nami niewidzialna przegroda. Ot tyle, ile trzeba - bez ekspresji. A gdyby w zapach siana zaplątać się I jeśli już mówić, to obrazami, Powiedzieć wszystko to, czego ciało chce, Niechaj  oddech, dotyk  rządzą myślami. A jeśli mówić - to czasem czynami Wyrazić tę nieśmiałą, skrywaną myśl. I podać gorący kubek herbaty, Rozpalić spojrzeniem - bez słów, bez snów śnić. Komentarze Fraszka: Prawda o mowie Ludzka mowa i mowa ciała, Nie zawsze będą z prawdą współgrały.

dajcie mi spać po nocach ja tak kocham mieć te sny te rzeczywiste te kolorowe i te nierealne przy zasypianiu moja dusza opuszcza ciało i szwenda się po świecie z góry oglądam nieosiągalny za dnia świat wszystko to na wyciągnięcie ręki różnobarwne krainy ziemskie życie tak nie iskrzy kolorami rozleniwiony mózg miesza rzeczywistość z bajką a ja unoszę się w powietrzu taka lekka taka zwiewna a czasami w tym śnie widzę kurz życia a to dzień z jego problemami przedarł się do snu wiszę sobie nad tym światem jakbym to ja była powietrzem uwielbiam te fale alfa i delta dajcie mi spać po nocach ja tak kocham śnić *** Sen to artysta wyrafinowany, To mistrz iluzji, kolażu i fatamorgany.

< Nadzieja, wiara i entuzjazm - doskonały zestaw na śniadanie, obiad i kolację, i na każdy dzień naszego życia. > chętnie spakowałabym swoje manatki i poszła stąd - najchętniej do innego życia  zabrałabym ze sobą tylko słońce tę złocistość wiszącą w powietrzu otaczającą postać falami nadziei i euforii do innego życia ot tak sobie pójść się nie da to które jest można zmienić - na przykład w życie wiosenne ale los mam wykuty jak w skale nie nagnę losu pod moje ego wszędzie naręcza tulipanów to na Dzień Kobiet tulipany urzekają nowością świeżością krzyczą barwną wiosennością lecz ja chciałabym dostać - bukiet dobrych myśli

Czy jest coś, o czym nic nie wiesz? Jest. Moja dusza. Ma wiele odcieni: matowych i ostrych barw, Wtulona w ciało drży, między emocjami łka, Czasami zakwita spełnieniem jedynie w snach. Dusza kocha życie ludzkie, choć nieśmiertelna! Karmi się srebrem, księżycowymi blaskami. W ciemności smutna - przysiada na gałęziach drzew,  Los pisze wierszem, droczy się z życiem rymami. Bywa, że jak kołek w płocie samotność ceni, Pośród przemyśleń zmienia losu zamiary, W jasnych chwilach z uśmiechem garnie się do ludzi, Minuty maluje jak pędzlem - życia żarem. I jak to z rozterkami duszy bywa nieraz, Wcale nie wie, czy na pewno trafi do Nieba, Na wszelki wypadek żyje wewnątrz losu ram, Chociaż - całkiem inaczej żyć jej się zachciewa. Fraszka: Obejdzie się bez lekarza Duszę człowiek ma nieśmiertelną: Jedyna część doskonała w ciele  - nie wymaga części zamiennych. 

Nie jest księżniczką zaklętą w wieży, Nikt nie zamienił ją w martwy kamień. Jest zaklęta w miłość niespełnioną, W dotyk ust, który nie był dla niej. Jest księżniczką zaklętą w dwóch czasach: Teraźniejszości i losie w myślach, Nierealnym i niedokonanym. Jak poeta tworzy nowe wizje! A zdeformowana rzeczywistość W niczym fantazji nie przypomina: Brak ekspresji, czas ran nie leczy! On ją zaklął w iluzję, nie miłość! Fraszka: Miłość bez wzajemności Uczucie bez przeznaczenia? I dobrze! Przeznaczenie to na całe życie obowiązek!