Poezja Beaty

  Ja, artystka – nad czystą kartką szaty rwę, Chcąc stworzyć dzieło, choćby wyrwać je z trzewi, Z pustki słownej wysnuć epokową wizję, Tak jak z żebra Adama powstała Ewa. Ja, twórczyni – nader dzika i namiętna, Z rozwianym włosem przez niespełnienia wiatry, Pragnę ustawicznie korony i berła, Bicze kręcę z atramentu, a nie z piasku. Ja, artystka – gniewna i skoncentrowana, Poetka – nie od prozy siedmiu boleści, Pragnę porażać gorzkim bólem istnienia, Wyciskać łzy z duszy w nostalgicznych pieśniach. Ja, kobieta z pasją – pełnią snów żyć skora, Dzika kocica przypisana do tanga, Pragnę w tańcu ujarzmić torreadora, Być kobietą spełnioną, nie byle harpią. Ja, kobieta – nadzwyczaj zdesperowana, Czego w życiu nie mam, to ujmę w iluzji, Nie ma prawa powstać nędza rymowana, Na wysokie loty – nigdy nie za późno.

  Nocny potwór przy mnie siada, W czarnym powietrzu się tłoczy, Może zza mebli się skrada Lub z dnia, który nic nie znaczył. Wzrok bezradny w czerni nocy, Ta noc nie jest – srebrna od gwiazd, Sen nie zamyka mi oczu, Na licu panoszy się łza. Za dnia przegrałam sny w karty, Mam do losu ogromny żal, Że zabrał mi wizje barwne, Tak niewiele frajdy mi dał. W ciemności gęstnieje cisza, W mroku nocy – potwór i ja. Powietrze przesiąkło myślą, Że świt obudzi lepszy świat. A w nim dobro doskonałe Dziennych potworów nie zbudzi I nie ma drzwi do koszmaru, Świat jest taki, jaki lubię.

 Na gwiezdnej łące sypie się złoto, W oddaleniu od puszki Pandory! Niebo - mimo iż wśród gwiazd - atrament, Nie zna pojęcia łez i koszmaru.   Na niwie gwiazd - uczucia gorące, Tu piszę wiersze i złote myśli, Tu czekam na błogi wschód słońca, Na sny, które się urzeczywistnią.   W dole - otwarta puszka zionie złem. Za późno, żeby zbesztać Pandorę! Świat od zarania dwa oblicza ma: Maski z białych i ciemnych kolorów.   Na ziemi i wśród gwiazd bywam, wszakże Wielość doznań - i moim udziałem! Złota myśl każda - puszki nie zamknie, Świat pozostanie niedoskonały. Na zdjęciu - Pandora otwiera puszkę ze złem i nieszczęściami.  

  Zawsze jest jakoś – lepiej lub gorzej, Inaczej, tak samo, wprost lub odwrotnie, Jest ciemna noc lub blask dnia na dworze, Dochodzi też północ i południe. Zawsze jest jakoś – nieobliczalnie Lub obliczalnie, złudy są także Jakieś. Chęci miewam absurdalne Lub nadzieje spełniam jednym haustem.  Zawsze jest jakoś – mój strój codzienny Zależy od aury i nastroju. Świat jest powolny lub skocznie biegnie, Iluzje wirują lub tkwią w zastoju. Zawsze jakąś ścieżką idę – by żyć, Idę w dni szumne lub monotonne. Ważne, że nie gnuśnieje żadna myśl, Skoro jest jakoś, to…chyba dobrze!

  Życie rzeźbione wahaniem, Rutyną i przemilczeniem – Jest nadal moim życiem, Diamentem – nie do stracenia.   W tym istnieniu los nie śpiewa, Czasami cicho zanuci. Bóg pisze nuty deszczowe? Czy to melodia mej duszy?   Wystroiły się jarzębiny W koraliki, jeszcze skromnie W późnego lata półtony. Nie – drzew ogniste pochodnie.   Ptaki godnie kwilą w locie, Czy już odlatują w kluczach? A może odchodzą ludzie? Letnia miłość milknie w duszy. Słoneczko zniżyło głowę Rudo-złotą i gorącą, Tą farbą maluje słowa, A słowa więdną na słońcu.   Czy Bóg zna deszczowe nuty, Wszak nigdy nie dał łez słońcu! Czy to ze słów ludzkich słota? Czy widzę lato gasnące?

  Nie ten zuch kto zaczął, lecz ten zuch kto zakończył Puentę do fraszki napisałam, Brak początku fraszki - weny brakowało. Pojemność fraszki Ile miłości we fraszce się zmieści? Nawet wielką miłość w kilku wersach da się streścić! Kondensacja Fraszka nie stanie się poematem, Jest rymowanym dowcipu koncentratem. Nie odlotowo Pisała fraszki z wielkim zapałem, Napisała pełno rymowanych niewypałów. Nadzieje poetki Pisanie fraszek - to wielka sprawa, Przynajmniej na starość - liczy na brawa. 

  Na klawiaturze błękitu nieba Wygrywam namiętnie skoczne walce, Tuż obok złociste dłonie słońca, Zagramy utwór na cztery ręce.   W rytmie niemalże boskim, nieziemskim - Radość chce tańczyć z gwiezdną tęsknotą, Tęsknotą za pasją i miłością, Za tym, co los przyobleka w złoto.     A na srebrnej, księżycowej lutni, Gram razem z wiatrem melodie smętne. Z niebios kapią serdeczne łzy – gwiazdy, W ciszy wsłuchuję się w boskie szepty.   Ocean wizji faluje w wierszu, Lecz - niebo bywa w losie - chwilami! Ale nie można marzeń zaprzestać, Toteż marzę - dniami i nocami.