Poezja Beaty

 W deszczu rozkwitają dusze, W deszczu rozkwitają myśli, Pod chmurami - tajemnice Nabierają kształtnych treści. W deszczu zakwita marzenie, A woń natury rozsiewa Ulotną siłę istnienia, Płynącą jakby z wrót nieba. Słychać nierówny rytm deszczu, Deszcz także jest tajemniczy, Snuje opowieść bez tekstu, Dudni treścią w okiennice. Świat chłonie tę aury świętość, Od początku, aż po koniec. Deszcz budzi ludzką namiętność, By tworzyć własną opowieść.

 Na kilku fotografiach dziewczyna - Z duszą zasłoniętą makijażem. Chce uśmiech po wsze czasy zatrzymać, Fotka ma być relacją ze zdarzeń. Oczy mówią niewiele i wiele, Myśl słodka w przeszłości została, O rozkoszne skry oczu niełatwo Przy masce na twarzy doskonałej. Dziewczyna prawie się nie uśmiecha, A w kącikach ust braknie radości, Aktorstwo ciała jest szczęścia echem, W jej istnieniu zabrakło stałości. Uroda dzięki makijażowi Kwitnie, ale zionie ludzką pustką, Jakby zamarłą. W głębinie duszy  Zostały rozczarowań okruszki. Być może w przyszłości, w innym selfie Jej wzrok przytoczy inną opowieść, Że zapomniała dawną melodię, A nowa  - to  wielki zawrót głowy. 

 Obojętne myśli w głowie, Mój czas przezroczysto płynie, Obojętność jest pasywna, Lecz w nijakości nie ginie.  Jest i nie jest, lub nie znika! Obojętnością nie wzruszy I nie zatrzęsie się ziemia, Niczym nie dotknie mej duszy. Obojętność - obojętna  W swojej ułomnej naturze, Czasami każe unosić  Zadziwione brwi do góry. Pośród obojętnych ludzi Inaczej życie upływa. Głośne - mnie nic nie obchodzi - W tłumie obojętnym słychać.  I brakuje mocy wiatru, Co gałęzie nijakości  Łamie. Braknie pąsu kwiatów, Zrodzonych z wielkiej miłości. Nie chcę mieć gwiazdy na niebie, Nie wiem - gdzie szczęśliwej szukać? Bezmyślnie patrzę na ciebie, Ziewa obojętna dusza. 

 Czy dam ci serca okruszek, Czy rzucę do stóp świat cały - To zawsze będzie za dużo I zawsze będzie zbyt mało. Czy moją duszę ci oddam, Czy song o duszy zanucę - Nie wygram i też nie przegram, Jednako na szali uczuć! A jeśli obdarzę złotem Milczenia, to nie słów były Banały. To myśl z łoskotem! Lecz cisza treść przemilczała! Nie wiem, czy dając ci niebo, Daję go dużo, czy mało? Czy dawać czuję potrzebę, Czy niebo nie będzie łkało? Uśmiech oczu - szczery całkiem? Czy z kropelką tajemnicy? Muszę baczyć nieustannie, By wzrokiem słów nie zakrzyczeć! Sens istnienia - w metaforach? Czy też w prostych jasnych słowach? Czy - pół na pół - to pozory? A te pół - daje połowę? W zakamarkach moich myśli  Poruszam się mniej ostrożnie, Miłość zaczyna się w zmysłach, Lecz tu się nigdy nie kończy! Tu wiatr niepewności nie dmie! Gdy winny - liście z drzew strąca. Tu mogę prozą i wierszem, Wyznawać miłość - bez końca.

jest tyle miejsc do których nie pasuję nie jestem zielonym liściem  na letnim drzewie nie bywam na wyspach szczęśliwych i nawet nie wiem gdzie to miejsce szczęśliwe jest   ptakiem tnącym bezmiar przestworzy staję się jedynie we śnie jest tyle miejsc do których nie pasuję w piekle bezsprzecznie nie poradzę sobie a błękit nieba zbyt wysoko nie mogę spadać z chmur deszczem nie mam nawet  tylu łez ale pasuję do moich iluzji które rozumiemy tylko ja i mój czas pasuję do osobistych słów i obrazów  w zakamarkach  moich myśli i do wiersza który napiszę w wierszu opowiem to czego nie umiem powiedzieć wykrzyczeć przemilczeć  zapomnieć zapamiętać i pasuję do... odrobiny beztroski w mojej... osobistej niszy *** Osobisty azyl jest konieczny, Po to, żeby człowiek nie był aspołeczny.

 Zanim umilknie zegar w piersiach, Beztroskiej fabuły poszukam - I tego, co ludzie zwą poezją, Rozmyślań spisanych przez duszę. Zbiorę istnienia mankamenty I na kartkach notki - do wierszy, Przypomnę jasny sen ostatni, I tę, sprzed chwili, nutkę szczęścia. Złożę nieposkładane życie W całość. Lub nie będę nic składać! Wiersz lekką iluzją być musi, Namiastki nadziei rozdawać. Zamiast łez - wstawię krople deszczu. Uśmiech? Mój odpowiedni będzie! A w ostatnim wersie umieszczę Myśl, ze czekam na uśmiech szczęścia. Fraszka: Epilog być musi Pustostan w głowie? Przynajmniej do pustki napiszę posłowie.

  Poranne słońce budzi przez szybę. Myślę, że śnię o szczęśliwym bycie, Ale pobudka nieprosta bywa: Sen snem - wizją straconego życia. Moje własne słońce dawno zaszło, Zanim słońca w garście nazbierałam, Nie zamienię się w spełnioną przeszłość, By jakieś słońce trochę mnie grzało. Poranne słońce przez szybę się wdziera I darzy złotem ludzi wokoło. Lecz nic nie znaczy słońce przy zerach, Choć na niebie przyświeca wesoło. Słoneczność zawsze urocza bywa, Ty słońce nigdy nie zgaśniesz przecież! Ja też jestem słońcem, ale gasnę. Trudno być słońcem we własnym życiu. Też jestem słońcem i świecić muszę: I sobie, dla siebie i wokoło, Słońce! Skąd mam wziąć słoneczną duszę, Jak ty - zatoczyć słoneczne koło? *** Kopernik - wstrzymał Słońce, ruszył Ziemię, Ja - jak coś mi trzeba - poruszę Niebo i Ziemię.