Poezja Beaty

Kreślę na żółtym piasku esy floresy, Zbieram w puste garście plusy i minusy. Piasek złoto-żółty, ciepły i sypki; Czekam na sens kilku ostatnich nocy. W zamian za jego zawiedzione nadzieje  Dałam mu kilka słów i spojrzeń zaledwie. Przez krótką chwilę byłam z nim w jego świecie, Wyniosłam stamtąd  nutkę wspomnień, refleksji. Ani księżyc jak wielki plaster cytryny, Ani czarne w ciemną noc - soczyste wiśnie, Nie wystarczą czasami, by się zapomnieć, Zostać na zawsze w czyjejś obcej przyszłości. Ktoś kupił nam bilety na pociąg szczęścia, Nie chciałam przyjść na odjazd tego pociągu, Kreślę na żółtym piasku esy floresy: To prawda, że miłości kupić nie można. Fraszka: Bez podpałki  Między wami nie iskrzy? Obojętność nie rozpala myśli. Co ich łączyło? Czy miłość w tym związku była? Esy floresy na pewno - na piasku były!

Prozaiczne życie zakładkami przełożę, Przecinkami oddzielę dnia smętne widoki, Ktoś zawiesił na strachu na wróble mą duszę, Stary, słomkowy kapelusz zasłania oczy. A za tym zaoranym polem pociąg pędzi, Jadą w bezkres wagony pełne tęsknot, wizji. W dalekie krajobrazy niesie wyobraźnia, Jest inne życie, inny świat! Sączą się myśli. W każdym życiu jest jakieś przedmieście, początek! Z ekscytacją - w dłoni ściskam na pociąg bilet, Wysiadam na końcu świata, spoglądam w lustro: Wciąż widzę stracha w łatach, nie barwy motyla! Nieraz myślimy, że uciekamy od przeznaczenia. Być może naszym przeznaczeniem są - daremne próby ucieczki. Muszę dodać, że nasze przeznaczenie " porusza się" znacznie szybciej niż my i nie opuszcza nas - nawet aż do śmierci. I po śmierci również. Mnóstwo wielkich i zasłużonych ludzi pozostawia po sobie  wielkie odkrycia, dzieła naukowe i artystyczne, - twórców już dawno nie ma na świecie, a ich dokonania żyją pełnią życia i  nie zostan...

Zastygłam w białych murach kościoła, Zasłuchana w szesnastowieczne nuty Palestriny. W tym świecie sopranów, altów, tenorów i basów - Dusza i ciało uniosły się niewyobrażalnie wysoko, Kyrie, eleison! Chryste, eleison! Kyrie, eleison! Klawisze organów z dźwięków utworzyły schody w przestworza. I topiły się bryły lodu, Kamienie pękały, rozkruszały na piasek, Kyrie, eleison! Chryste, eleison! Kyrie, eleison! Święte dłonie wygładziły wszystkie fałdki i zadry, Wszystkie zagniecenia w moich myślach, Jutro pojaśniało, Kyrie, eleison! Chryste, eleison! Kyrie, eleison! ………. *** Jeśli Boże wierszem modlić się potrafię, Panie nie traktuj tychże rymów jako gafę! Wierszokleta również pragnie Bogu służyć, Mam pobożną, ale rymującą duszę. Jeśli wierszem Boga proszę i się modlę, To wiem, że Bóg stworzył poetów i poezję.

Mój cień, taki trochę ciemny, nieudany - Uparcie, nieodłącznie za mną się wlecze. Gdzieś w powietrzu zawisło trudne pytanie: Czy muszę po ziemi chodzić razem z cieniem? Mój cień jak alter ego, wiecznie nadęty, Krzywi się z powodu miejsc, w których nie bywam, Czasem chce mnie wyprzedzić, łapie za pięty, Dziwi się, że stoję, dobre sny omijam. Często mówi, że inaczej - lepiej by żył, Wielki świat wiecznie leżałby u jego stóp. Cieniowi łatwiej kłaść się cieniem wśród przeszkód, Powłoka bezcielesna - nie ma trudnych dróg! Zbieram wszystkie życiowe problemy, troski, Układam w komplety i wiążę myślami. Mój cień wciąż podąża za mną bezszelestnie: Smutny, jakby zmalał, znacznie się przygarbił! Fraszka: Wspólny koniec  Los i cień - integralna część egzystencji, Nierozłączne z człowiekiem - aż do śmierci.

codzienną rzeczywistość częstym myciem rąk przerywam i trę szoruję - mydłem aż do skutku czuję na sobie oddech Średniowiecza to w tamtych stuleciach zarazy dziesiątkowały ludność a w lustrze widzę twarz w maseczce jednocześnie bliską i daleką na pozbawionych złudzeń tak się patrzy na nic tu - zwyczajnie rozbuchane ludzkie ego jeśli wszystko zawdzięczamy nauce ewolucji i cywilizacji to skąd - przy koronawirusie bezsilność i udręka zaczynamy szukać czegoś więcej - pomocy w Bożym palcu *** Zdarza się w życiu taki czas przewartościowania pragnień i dążeń, czas na naukę życia, w pewnym sensie - od nowa. To też czas przynoszący zagrożenia, co oznacza, że trzeba wykorzystać go maksymalnie, by chronić ciało i wszystkie sfery życia, właśnie kosztem dawnego świata i życia. *** Tyle szumu o skrawek materiału,  A maseczka to tak wiele, chociaż taka mała!

< Tak naprawdę - plany ma tylko Bóg i może w swojej boskości swobodnie je spełniać. Ja zaś - tak mam, że mogę swobodnie sobie planować i przy tym myśleć, że spełnię swoje plany. >  boję się jutro to taka wielka dziura luka w umyśle którą zapełniam nierzeczywistymi wizjami modliłam się tyle razy może za mało może za cicho i chyba bezmyślnie bo nie zostałam wysłuchana  moje ego uwięzło pomiędzy natrętnymi myślami a myśli szukają ścieżek Boskiego wiatru podmuchu między sennym porankiem a nocną ciszą zmęczone ciało chodzi w parze z wielką traumą modlę się nadal choć nie rozumiem Boskiego planu czy Pan Bóg go ma czy zapomniał o mnie nie boję się zasnąć boję się obudzić boję się starości Fraszka: Boski plan Planować potrafię doskonale, Ale to los zarządza życiowym balem.

Na kamienistym brzegu pustki stoję, Ciszę dnia na pewno będę pamiętać, Myślami zderzyłam się z niewiadomą, Stoję tu samotnie, w przyćmionym świetle. Drzewa zrzuciły jesienne sukienki - Nagie, ciemne konary mokną w deszczu. Smutna - jak na wietrze zgięte gałęzie, W dłoniach trzymam los, życiowe rozterki. Nie mogę być tylko cieniem wybielonym, Fotką w kurzu, niewyraźnym wspomnieniem, Nie chcę być dniem, bez sensu zakończonym! Wyciągam dłonie - bądź losu spełnieniem! Fraszki: Dobre pytanie Kiedy zagrają szczęścia fanfary,  Za młodu, czy jak człowiek już stary? Spełnienie Chcemy spełniać swój los, Nie wiemy, czy spełniamy los, czy losu drugie dno. *** Taniec Ciało wytańczy to, Co dusza powiedzieć chce. Komentarze