Poezja Beaty

 Fioletowa łąka faluje, A wiatr dłonią fiolety mierzwi, Schematów jesieni nie czuję, Urzekły wzrok wrzosy jesienne. Pogląd, że jesień to deszcz i wiatr Zapisał się w człowieczych myślach, A tu klon czerwienie ogniom skradł I oczy urzeka ta wizja. Drzewa tworzą barwny baldachim, U moich stóp - liściasty szelest, Czuję brązowo-złoty zachwyt, Fascynuje listowiem jesień.  A słońce rdzawo-złociste Nad ziemią pochyla się nisko, Jarzębiny korale doświetla,  Czerwienią - czar ozdób zabłysnął. Wzrok pędzi poza schematy Jesienne o słocie i smutkach, Płynie nitka babiego lata, Aby na niebie radość utkać. *** Jesień się zaklina, Za nic nie ponoszę winy, Po mnie kroczy Przedzimie, Za brzydką pogodę - je trzeba winić.

  Zanim zapomnę - jak to jest, Pragnę mieć co zapamiętać, Pamiętać chociaż zdarzeń część, Zanim czas spali się w wieczność. Pogody mam pod dostatkiem I swobody w zwyczajności, Mimo szczęśliwych dodatków  Brakuje mi bajeczności Chwil - z Obcymi na księżycu I gwiazd spadających po coś, Planet bogatych w przeżycia, Dat - za lat tysiąc, czy lat sto.  I z czarnej dziury bym chciała Wydobyć jej tajemnice, Czasem - czas bym zatrzymała Lub by w ogóle nie istniał. Odpowiedź płynie z przestworzy, Pegaz uderza kopytem: Jeżeli sen cię nie zmorzył - Pisz książki albo je czytaj. *** Bajecznie - Nie oznacza grzecznie.

 w powietrzu unosi się woń życia bywa srebrzystym ptakiem lub kroplą łez złoto-słoną z fotografii spogląda na mnie  człowiek  zdjęcie zapamiętało jego oczy i postać serca nie widać ale kiedyś biło równo i rytmicznie dopóki czas nie wytarł  czasu tego serca czas nie był łaskaw albo czas był łaskaw zachował jego słowa białe żółte czerwone niebieskie myśli złote i szczerozłote wierze i poematy jarzące się ogniem życia człowiek zniknął za bramą wieczności ale jego słowa  to ptaki  kamienie milowe perły i diamenty gwiazdy na niebie to... magia *** Pobożne życzenia i mnie się trzymają, Tak jak magie się nie spełniają.

 Sny nieraz spełniają się na jawie. Są tacy, co śnią wielki sen życia, Sen cudowny w bajkowej oprawie. Śnią lub nie, a zawsze na szczycie. I odbijać się od dna potrafią, Jak słońce - koło losu zatoczyć, W dziesiątkę tarczy od razu trafić, Pewność rozjaśnia szczęśliwe oczy. Są też sny, które ugrzęzły w losie, Bez żadnej racji - nie do spełnienia. Są sny, które tylko słychać w głosie, W cichutko wyszeptanym marzeniu. I kroczą ludzie po gruzowisku Życia, gdyż życie gruz przypomina. Nie wiadomo, czy sny drzemią w myślach, Czy w zawiłości losu - przyczyna? *** Bilans życia mi się nie zgadza, Pech - przy przychodach wciąż zawadza. *** Bóg dał ludziom wyobraźnię, żeby przynajmniej odrobinę zadowolić człowieka. 

 Idę sobie, wprost przed siebie. Nie wiem, czy idę do "tutaj". Może idę do "tam" - nie wiem! Czy "tu" jest tym, czego szukam? Czy iść pośród świateł miasta, Czy złocistą drogą w głowie? Nieoczywistą, lecz jasną I żyć w oczywistych słowach. W szaleństwie wiatru jest podróż Drogą bez pewnego końca. Wiatr milczy. Dmie - aż się rozrósł, W ciszy może byt zakończyć. Ale ja muszę wyjść z ciszy, Mam to - co w człowieku mocne: Słowa, których nie uciszę, Te ciepłe słowa miłosne. Kiedy zamienię się w miłość, Zatrzymam obroty ziemi, Zatrzymam nieoczywistość, Bez zmian miejsca - los odmienię. *** Tu czy tam, Byle wyrwać się ze zwyczajności ram.

 Przeciętne słowa rządzą jestestwem. W prozaicznym kobiecym istnieniu Trudno wykroić poetycką przestrzeń. Poezja milknie w schematach pragnienia. Przestałam pragnąć zdobywać światy: Ludzki i genialny na Parnasie, Słowa płyną treścią niebogatą, Ułożyć codzienność z tych słów - da się.  Wymowne słowa poszły w niepamięć, Nawet sny nieraz miewam milczące. Zakręt życia, czy pofałdowanie? Bez szeptów weny ogniem płonących. Wiele słów odchodzi w zapomnienie - Niczym ptaki lecące w przestworza - Lecz nie tracą dawnego znaczenia, Na dnie wspomnień odnaleźć je można. *** Apetyt rośnie w miarę jedzenia. A tu wiecznie tylko wspomnienia!

 Napisać zgrabnie o niczym, Czy zapleść warkocz z metafor? Czy tezy duszy o życiu? Co w głębi duszy ma autor? Percepcja dziś wyostrzona - Utknęła w gwiezdnych widokach, W światełkach rozanielonych - Upojnej nocy urokach. W noc ciepłą pragnęłabym biec W dal - światłem gwiazd oświetloną Lub nad nocną ziemią się wznieść, Dal ponad ziemią pokonać. Przecinać krokiem powietrze, Ileś tych metrów nad  globem, Siedmiomilowy sen spełnić, Oderwać się od podłogi. I zgubić w krasie księżyca Ludzką ułomność istnienia, Śnić niewyśniony sen życia, Nie dbać o siłę ciążenia. *** Siedmiomilowy sen i buty siedmiomilowe, To tylko marzenia ściętej głowy.