Poezja Beaty

 Wytnij i przytnij, i zrób pół, Przyciemnij, rozjaśnij, zrób tłum, Do części sól, do części pieprz, Pół słodki i  pół kwaśny wiersz. Lubimy się dzielić na pół, Pół zależy od granych ról, Dzielić na białych i czarnych Lub jak z przekonań wypadnie. Pół zależy od kieszeni, Czy coś dadzą, czy się cenią? Niewolnicy idei forsy, Czy idei braku pieniędzy. Nader znana para przecież, To plus z minusem na świecie. Wytnij lub dodaj i zrób tłum! Patrz! Właściwe połówki twórz! Są dwie połówki jabłuszka, Jedna wygląda jak gruszka.  Lubimy się dzielić na pół, To zależy od granych ról. Wytnij i przytnij lub coś zrób, Na wierzchu ma być moje pół! *** Gdyby wszyscy ludzie byli identyczni, Świat byłby monotematyczny. *** Dzielenie się wymyślono nie po to,  Żeby dzielić się głupotą! *** Dzielić się lubimy  Na klany i kliki.

 kobieta która nie może napisać pozytywnego wiersza błądzi pomiędzy  betonowymi kolumnami zdarzeń nocami błądzi pomiędzy kometami wszystkie spadają nie wiadomo gdzie i kiedy czy obok człowieka i na czyją głowę kobieta nie napisze pozytywnego wiersza bo zapomniała  o pozytywnym wspominaniu przewraca się jej wątroba albo w wątrobie bo zagubiła swoje teraz kobieta być może napisze  pozytywny  wiersz o starości bo nie ma prawie zmarszczek kiedyś przecież musi być  pozytywnie *** Pozytyw może być awersem, może być rewersem, byle był.

 poezja jest pasją  w wenę myśli zmienia skrzydła rozpięte na plecach  każą odlecieć  do krainy ducha niespokojnie łopoczą w szarym pokoju poezja jest iluzją  odlecą tylko moje myśli może w astral  może w zaświaty lub w podświadomość w przepastne poetyckie głębiny i będę czuła ten uścisk w duszy bo nie ma niczego czego pragnęłabym bardziej niż tworzyć melodię ze słów i jestem w pokoju i nie ma mnie może jestem w krainie nieokreśloności  a może w krainie poezji słowa przybywają do mnie żeby dać im  wierszowaną treść skrzydła na plecach weny lekko  i niespokojnie  łopoczą falują  muszę jeszcze wziąć smartfon w dłonie i palcem wystukać w notatkach  mój nowy wiersz *** Ludzie przypięli wenie skrzydła. A wena: Nie jestem ptakiem, nie będę wyglądać jak straszydło. Fraszka: Wena twórcza Wena twórcza działa wybiórczo, Wybiera twórców i odtwórców.

  Radość życia to małe drobinki, Jak pył okruszki ludzkiego szczęścia, Z melodią, którą ciało pamięta  Ze szczęśliwych uniesień duszyczki. To słoneczkiem rozczesane włosy I przytulenia wiatru serdeczne, To błogi sens małych miłych rzeczy, A w losie pełno malutkich spełnień.  I akceptacja wręcz absolutna Naszego człowieczego istnienia, I prawd, że losy bywają gorsze, Że zło okrutne nas ominęło. Moja radość życia osobista - To niebo barwione na błękitno, Na skrzydłach iluzji ego lekkie I czas, który wierszami zakwitnie. *** Szczęście to poczucie, że w życiu jest tak - jak chcemy, żeby było.

 Zamykam w dłoniach marzenia. To ptaki! Odlecieć mogą! Zamykam w dłoniach istnienie, Z zamkniętą na kluczyk drogą. We wnętrzu jestem jak kryształ - Kryształ rozbity przez życie, Jakby potrząsnąć jestestwem Okruchy szemrzą o niczym. Gdy istność jest rozkruszona I nie ma na wiersz tematów, Jest jeszcze wiara szalona,  Że los ma kilka wariantów. Myślenie - nie na cytaty Chcę zmienić, a na sens nowy, Maksymy na świeżość kwiatów, Na to, co zrodzi się w głowie. Ta moja natura umie Kryształowy proch pozbierać. Nie inaczej, tylko z trudem, Kryształki nadzieją sklejam. *** Nadzieja - cuda czyni, To potężny zastrzyk adrenaliny.

 proszę nie deptać po duszach dusza wprawdzie nie kwiatek gołym okiem niewidoczna nie zaczaruje oczu barwną  urodą pąka mimo to  proszę nie deptać po duszach dusza eteryczna i przezroczysta zbliżona naturą do Niebios ale pojemna na ból i cierpienie łzami ciała potrafi płakać proszę nie deptać po duszach bo zraniona nie zechce  przebywać w ciele będzie się wyrywać do Nieba skąd przybyła proszę nie deptać po duszach dusza powinna kochać bezwarunkowo  i po ludzku po to Bóg dał ludziom dusze *** Nie wypada zwyczajnie cię uszczypnąć, Za to słowo, to super "igła"!

Wietrzyk melodię nostalgii gra, Nie mogąc wzlecieć ponad niebo,  Powiewami goni kłęby chmur, Czując zdobywania potrzebę.  Kosmos, wieczyście za wysoko, Za daleko! Jako ziemski wiatr Nie będzie kosmicznym wędrowcem. Tyle marzeń usnęło wśród gwiazd! Wiatr nie przywieje marzeń z mgławic, Nie napisze wiersza z gwiezdnych słów, Nie zapełni kosmicznych tablic, By wszechświat zauważyć go mógł. Toteż wiatr po świecie pomyka W milutkim nastroju zefirka Lub jak orkan chmury rozrywa. Marzenia zostaną fantazją.  *** Mamy marzenia niedościgłe i nieprzewidywalne, Ależ tak powstają dzieła literackie. *** niedościgłe marzenia  zdarzają się, kiedy w kwestii ich realizacji  nie mam nic do powiedzenia