Poezja Beaty

  niedoszlifowane w rozsadzanej bólem czaszce zbyt ciasne sypią się słowa bez polotu   - z myśli która utknęła na początku zdania lub na jego końcu   lub na kilku metrach kwadratu   - z myśli która tkwi na słońcu lub pod słońcem wisi przyczepiona do wskazówek zegara lub obrotów sfer niebieskich   albo ludzkiego zwyczajnego końca z puentą lub bez puenty   myśl – nie ma skrzydeł i dlatego tworzy bezskrzydłe słowa jest oczywista wykonalna powszechna i regularna   niekiedy zaś… naprawdę… …..stawia świat na głowie   miewam jakże często myśli ulotne i uskrzydlone myśli-wiatry myśli-ptaki nieraz…spadają w dół z nieboskłonu by w szaleństwie zakończyć nijakość   niekiedy myśli wysyłam  w przeszłość i palę całe słów pochodnie słowa nienapisanych tekstów i wierszy które nigdy nie mogły powstać   gubię słowa i myśli lub gubią się same niedoszlifowane i bezkształtne ...

  Nie napiszę ci pieśni o życiu, Melodia taka rodzi się w sercu. Nocą w iluzjach sennych zanika, By za dnia urosnąć w skarby treści.   Każdy, kto żyw, ma do wyśpiewania Piosnkę życia, inny czas i skrzypce, Inne wizje i rozczarowania – Ten solowy hit: przeszłość i przyszłość.   Mój song – to pokuta, niespełnienie! W twoim niechaj rosną kwiaty życia. To, czego nie dotknęłam istnieniem, Niech w twoim przeznaczeniu zakwita.   Tak mało mam w losie zdarzeń pewnych. Tyle, że skrzydła weny nad głową Mam wielkie i wieczyście rozpięte; Ty jesteś w ziemskim śnie kolorowym.   Ja tu jestem – na kredyt u Boga, Ty masz śpiewne, pełne sensu życie. Mogę snuć człowiecze, proste słowa, Ty zaś – ludzkie, genialne przeżycia.  

  Na scenie pojawiły się sępy, Po swoje albo nieswoje wyszły! Pazurami gotowe rozszarpać, Dzielić świat od nowa na swą modłę. Wyszły z chmurnych szarości, z podziemi I krążą, krążą niepokojąco. Drżę. Czy rozszarpią dziobami ziemię, Czy może rozdziobią ciepło słońca?   Fuks od losu też mi się należy! Czy mam przejść na ciemną stronę mocy? Lecz los nie dał mi pazurów, skrzydeł. Szarpią sępy dziobami ochłapy! Myślę. Czy z sępami ramię w ramię? Trudno raczej stanąć naprzeciwko. Jeśli padliną w spółce z sępami  Będę? Bez wyboru – trudno wybrać!

księżyc jak wielki talizman miłości śle ukłony tejże a ona harcuje i godzi mieczem upojnym wprost w serce   …dech mi zapiera wśród ciszy w rajskim zamęcie …świata nie słyszę   cicho….cichuteńko zamykam oczy by nie znikła nagle by krwi dzikim tętnem ….jej nie spłoszyć I   nie skuć lodem serca   jednak nieprawda sidła lęku ukrócę   miłość do mnie krzyczy …i prosi   I tylko tę miłość słyszę   <SZUKANIE MIŁOŚCI - TO CZĘSTO CZYNY I DZIAŁANIA ŚLEPCA, AŻ W KOŃCU TO MIŁOŚĆ - OTWIERA NAM OCZY.>  

 <Świat ruszył do przodu, a w tym nowoczesnym świecie - ja i mój telefon stanowimy idealną, nierozerwalną parę - jednym słowem jak papużki nierozłączki.>  W kiściach liści – nigdy nie umiera niebo! Dusza zielona harcuje na pniu drzewa.   Wraz z wiatrem chcę dogonić sens przemijania, Na białym obłoku ślę ludzkie pytania.   Wpisuję wiersz w notatniku smartfona – Dzika wena – nagłym, dzikim ogniem płonie!   Kartki i pisaki znikły w dnia zamęcie, Ego pisać musi   – zawsze, nieodmiennie.   Buja się niebo, nie trzyma mnie na ziemi, Moich słów też, lecą sobie nad drzewami.   Pachnidła powietrza tnę weny skrzydłami, W   telefonie notuję zielone peany.

  Przenikam z tematu w temat, Do fazy snu przechodzę z dnia, Z myśli w milczenie uciekam – Z kryształków gwiazd składa się świat. Nocą – nie płonę z księżycem. Nie blask – kołysze mnie do snu, Kołyszą mnie szepty ciszy, W mroku płynę bez dźwięku słów. Deszcz już nie krzyczy w powietrzu, Sucha ta noc i upojna. Wiem, że gdy już mnie nie będzie – Kosmicznych snów nie zapomnę. Nie - dłoni czasu na głowie Zapragnę, wiem to na pewno. Gdy już pójdę w nicość mgławą – Na niebie stanę się gwiazdą.    

  Ze straconego czasu wychodzę – Mar snu! Chcę wyjść całkiem, bezpowrotnie, Zanim marazm do cna krew mi zmrozi I o mym „ja” - kompletnie zapomnę. Mój świat przyciśnięty w róg poduszki Przez cień snu, (Cudnie, że nie w róg życia); Gna na oślep w jakiś dzień podróżny, W którym Bóg dał mi coś do przeżycia. Duch snu budzi w głowie myśl zasadną, Że może wizja proroczą była? Nie chcę nawet zgadywać i zgadnąć, Lecz senne majaki czas przyćmiły. Sen – snem! Może mi mary rozdaje? A rzeczywistość zjawi się inna? Biel dnia rozjaśni groteski gaje. Nie z worka snów – trzeba czerpać przyszłość.    

  Pod granatową kopułą nieba Liczę sreberka spadających gwiazd. Pozdrawiam czarno-zielone drzewa, W głębinach nocy nie istnieje czas.   Kłaniam się żywiołowi powietrza, Tej słodkiej, nocno-upojnej woni, Nad lusterkiem wody szukam szczęścia, Żywioł wody – sreber gwiazd nie wchłonie.   Kłaniam się mędrcowi – księżycowi I nocy – pani ciemnej urody, Pozdrawiam dzikie duchy przyrody – Niepojęte natury odsłony.   Kocham to odmienne życie nocne, Skąpane w gwiezdnych nieba odcieniach, Takie dalekie od dziennych treści, Od ludzkiego dziennego istnienia.   I kłaniam się żywiołowi ognia, By moje serce żarem rozpłonił. Spadają z nieba marzenia-gwiazdy, Kosmiczne sny – malują sny ludzi.  

  Piszę do ciebie list za listem, A potem palę je w wyobraźni. Właściwie: klikam na ikonkę W laptopie – nadzwyczaj uparcie.   List, którego nie wyślę nigdy, Tenże list – na który odpowiedź Nigdy nie przyjdzie – w niebycie tkwi. Kursorem kasuję myśl w głowie.   To, o czym – z trudem nie napiszę, Jest tym, czego ty nie przeczytasz.   W białej kopercie go nie wyślę. Jeśli poślę pustą, to z ciszą.   I w załączniku nie dołączę Selfie z boską drobiną szczęścia; Nie nadam tradycyjną pocztą Słów milczenia – pustej koperty.   Ego pragnie uparcie mówić, Ale treść nie mieści się w słowach. I klikam, piszę i kasuję, Czekam… Nie czekam na odpowiedź!

Jeśli nie spróbuję, to nie będę wiedziała, Czy dzisiejsze niebo ma smak słodkich migdałów, Czy topi się w ustach jak lody waniliowe? Zaciekawiona zadzieram do góry głowę.   Jeśli nie spróbuję, to nie będę wiedziała, Czy aura słońca będzie miłością błyszczała? Czy stanę się jeszcze jedną gwiazdą słoneczną, Czy jako zmysłowa Wenus w parze się spełnię?   Jeśli nie spróbuję, to nie będę wiedziała, Czy jesteś ciepłym, przelotnym wiatrem, czy szkwałem? Czy staniesz się moim demonem i stalkerem, Czy niesiesz miłość, będziesz mi niczym Orfeusz?

  Los zaprowadził mnie nad rzekę Lete, Tutaj przeszłość w nieistnienie zamieniam I małymi łyczkami piję wodę. Mojej pamięci – dawkuję milczenie. Nawet nie zechcę zapomnieć do końca, W ogóle wytrzeć z pamięci nie mogę, Że chcieli mi złamać i zniszczyć skrzydła, Zamknąć drzwi wenie i muzom w pół drogi. Bezsprzecznie  w tymże wieczystym Elizjum Znów ludzi kochać – nauczyć się muszę. Słowami pisanymi z głębi serca – Zapełniać ciepłem i czułością duszę. Jednakże muszę pamiętać o skrzydłach, Bo tylko te skrzydła w życiu miałam. O tym, że mogą je złamać i wyrwać, A tylko one mi polot dawały! I fraszka - tym razem o rzece życia, a nie rzece zapomnienia: Życiowa refleksja Mówią, że życie udane płynie szeroką rzeką - I chcę rzeką płynąć, a nie wiecznie strumykiem.

  W lekkości tematu zalega Jeden pusty odcień milczenia, Sny niekolorowe, rozdarte Niosą tok myśli w zamyślenie.   I lubię w milczeniu pomilczeć, I lubię na arkuszu tańczyć. Eposem pisanym na prędko – Spełnić moje wizje na kartce.   Lubię duszę nasączyć światłem, Barwami żywego istnienia. Uwiecznić w lekkości tematu – Moje nazbyt długie milczenie.