Poezja Beaty

W kącikach ust się pojawia, Jak mgiełka w powietrzu płynie, Snuje się szczęścia poświatą, Rozjaśnia ponure miny. Niewidzialną nitką wiąże, Przyciąga ludzkie spojrzenia I cały świat może zmienić, Marzenia w życie przemienia. A potem uderza o ściany, Odbija - perlistym śmiechem. Powiedzcie! Jak tu nie widzieć Czaru szczerego uśmiechu? Fraszka: Taki sobie defekt Poczucie humoru - rzecz częsta, Lecz jego brak, to żadna klęska.

Troski otoczyły cieniami I kraczą nad głową jak wrony, Kartki minut, godzin wertuję Bezradnie - w ten czas zachmurzony. Życie ludzkie nie ma zwyczaju, Co dnia rozdawać snów spełnionych. Na żyrandolu, pod sufitem - Pełno spraw niedokończonych. Głęboki oddech - jeden, drugi I muśnięcie dłoni, twój dotyk. Może bliskość ten świat rozjaśni, Oddali bezradność i smutek.

A ty życie przenikaj mnie upojnym dreszczem, Nie pobrudź złem, nie zadawaj ran ponad siły, Płyń śnieżną bielą mądrości w czystym powietrzu, Co dnia rozdawaj nowe wizje, jakbym śniła. I daj życie czerpać cię całymi garściami, Jasne postacie od ciemnych oddzielić z łatwością, Pozwalaj zatrzymywać przeszłość wspomnieniami, Bezładne myśli zszywać spełnioną miłością. I nie przeciekaj życie pomiędzy palcami, Na każdy dzień przygotuj szatę świata zwiewną, Malowaną światłem dnia, nocnymi barwami, Niech „być może” zniknie, wyparte przez „na pewno”. Komentarze

w jaki sposób umrze ta pszczoła jeśli jesienią wyrzucę ją za okno może zginie od razu nie doleci do ula bo zimno a jeśli zostanie w ciepłym mieszkaniu będzie jej duszno i ciasno zapragnie wolności i nie zrozumie do końca że szklane okno to mur losu przyklejona do szyby umrze z tęsknoty za swoim ulem a jeśli użądli wyda wyrok na siebie to samobójstwo ten los taki pokrętny i ta droga życia powikłana zawsze często bez nadziei każdy wybór trudny tak łatwo wybrać fatum koniec za to pewny i przewidywalny bo zawsze taki sam zawsze kończy wszystko Fraszka: Wspólny koniec Los i cień - integralna część egzystencji, Nierozłączne z człowiekiem - aż do śmierci.

<Poezja - to doskonalsza wersja ludzkiej drogi.> Mały, lśniący okruszek poezji - Kolorem słów popłynął z mej duszy. Deszczem myśli tkanych z finezją, Nicość życia na chwilę zagłuszył. A z otwartego na oścież nieba - Słowa płyną potokiem na papier, Magiczność czasu na kartce dojrzewa, Chcę uchwycić ekstazy charakter. Dopóki życiowa zawierucha Nie zgubi, nie zniszczy luźnych kartek, Uwiecznię moje błądzenie w chmurach, Niech blaski słońca rozświetlą papier. Komentarze

Nie jestem odbiciem słonecznym, Nie przypominam pełni lata I gamą kolorów nie nęcę, Nie kuszę wonią świeżych kwiatów. Poszarzałam w jesiennym deszczu, Wśród barw jesieni - też mnie nie ma. Śnieżnymi gwiazdkami nie wabię Jak srebrzysta, lodowata zima. Wiosna zagląda światłem do okien, Zamienia chłód w uśmiechy słońca. Czas przyszły tajemnicą nęci - Trawy zielenią się kusząco. I wiem, że rozkwitnę jak wiosna! Śpiewami ptaków w świat popłyną Słowa, zielenią malowane: Wydarzy się spełniona miłość! Zdjęcie z Internetu, świetnie "uzupełnia" mój wiersz. Jeszcze na koniec fraszka: Pobudka Wiosną natura budzi się do życia, My się budzimy z zimowego zużycia.

Utknęłam w granatowym mroku okna, Wsunięta myślami w głęboki fotel, Mroczny pył przesłonił niebo wieczorne, Na parapecie siedzi nocny motyl. Srebrzysta poświata przenika ciemność, Dziś pełnia - Księżyc świeci całym sobą. „To nie mój blask, to słońce mnie oświetla!”- Płynie dźwięk z góry, a może gdzieś obok. Księżyc szepnął cicho i się zamyślił: "Tak jak ludzie - mam dni czarne i białe, Chciałbym zaświecić przynajmniej czasami  Swoją, a nie cudzą łuną świetlaną". Wiatr roznosi zapach róż herbacianych. Na Księżycu jest przecież i dzień, i noc! Nie byłby Księżyc nocnym czarodziejem, Gdyby jak Słońce - miał własny żar i blask.

czekam nawet wtedy gdy już nie warto może wreszcie wypali się słońce tak jak ja wypaliłam się czy ty wiesz że już mnie nie ma nie ma po prostu stoję w oknie i czeszę włosy choć zastygłam wewnątrz na kamień czy wiesz że czasami jeszcze czekam może spadnie śnieg zgaśnie księżyc okręć mnie w koło może zawiruję jak liść który ożył na chwilę czekam na ciebie ciągle czekam jak wierzba samotna pochylona w nadziei wyrwałeś swoją dłoń z mojej dłoni płaczę jak deszcz całym niebem ale jak deszcz tylko czasem płaczę

Gnana wiatrem, ciepła trąba powietrzna - Wirem, pędem - objęła moje ciało. Uniosła w górę na szlaki podniebne, Gorącym powiewem okręca całą. I płynę ponad światem, tańczę z wiatrem, Wznoszę się, zniżam, ubrania falują - Jak flaga łopoczą, choć już podarte I razem z ptakami wyprawiam harce.    Pędzę, jak na karuzeli wiruję,  Świat nisko, obok mnie - jakieś przedmioty. Jestem jak ptak w przestworzach, tak to czuję. Przecież nie spadnę!? Jestem panem świata!

Razem z ptakami na gałęzi siedzi, Z ich świergotem - skoczną radością śpiewa, Wraz z księżycem w ciemności blaskiem świeci,   Jak srebrną gwiazdę wznosi cię do nieba. I głaska dłonią zapłakaną duszę, Ognistą pewnością zalewa ego, Widzi blask - choćby jasności okruszek,   Potrafi często stworzyć coś z niczego.

Panie Boże, a ja znów nad przepaścią! To nie ja do brzegu skały się zbliżam, To skalna otchłań za mną człapie, wciąga - Łoskotem lawiny głazy się kruszą. Deszczyk zacina, a wiatr nie ustaje, Ślisko i mokro, i wiecznie ponuro, Krzyczą spadające w przepaść kamienie - Ich grzmot smutnym myślom echem wtóruje. Ręce i kolana do krwi podarte, Nie mam sił przed grozą wiecznie uciekać! Bezsilność i marazm duszę ogarnia, Myśli, razem z lawiną, lecą w przepaść. Usiądę na porośniętych mchem skałkach, Przy ostrej krawędzi - lecz wciąż na górze! Mój Boże, Ty mnie z Nieba widzisz przecież! A Bóg: uchwyć skrzydła Anioła Stróża.

mijałam go wczoraj w piątek i sobotę każdego dnia wymienialiśmy spojrzenia słowa spojrzenia pytania pytania dreszcze gubiliśmy się by jechać razem w windzie i spuszczać oczy ale najpierw zabiłam go jednym spojrzeniem a potem on w tej windzie tańczył wokół mnie wysyłał spojrzenia uśmiechy teraz nie ma już nic i nic nie będzie ani jutro ani w czwartek ani nigdy nic nie rozumiem niczego nie wytłumaczę nic nie napiszę ani nie będę miała dla kogo oglądać czubków swoich butów i nie będę już czekać na spojrzenia wyjaśnienia

Nic więcej od losu nie chciałam, Tylko większy okruszek życia, Nie monumentalne dźwięki, A ciepłe chwile do przeżycia. Poczułam ból, ciężar na plecach, Tak, jakbym całą ziemię niosła. Teraz chcę i  muszę stąd uciec, Przed siebie biec, cały świat poznać. Chcę szalonym pędem tak jak wiatr - Przemierzać kilometry, mile, Na dachu świata się zatrzymać, Jak szkwał - na wodzie tańczyć chwilę. Nikt wiatru nie pyta o racje: Jeśli zechce, to drzewa łamie, Rozczesuje włosy muśnięciem. Wiatr jest wolny! Sobie sam panem.  

Jedna sukienka wystarczy - wysoko tam gdzieś! Chociaż nie wiem, co będę miała zamiast ciała? Czy nad tymi chmurami jest gdzieś Niebo jakieś, Gdzie wraz z Aniołami będę pieśni śpiewała? I czy do tego „wysoko” jest wciąż daleko? Jak Pan Bóg zaplanował mój los, ten ziemski czas? Czy ze sobą zabiorę brzemię win, grzechów, Czy w tym Niebie będę tak lekka jak letni wiatr?  I czy to prawda, że Niebo jest takim Niebem, Gdzie wszystko jest i nie ma potrzeby marzyć, śnić? Czy przestanę tęsknić za rzeką, za tym drzewem, Czy będę pamiętać moje ludzkie chwile, dni? Czy w Niebie kłujące róże - też mają kolce? Czy prawda, że mówią tam myślami - zamiast słów? I czy może będę choć odrobinkę śmielsza? I ważne! Czy moje wiersze zechce czytać Bóg?