Poezja Beaty

 Polecam Państwu mój tomik poezji. Na treść książki składają się wiersze, które wysłałam na konkurs  literacki Wydawnictwa Poligraf.  W konkursie - w 2022 roku otrzymałam wyróżnienie i tym oto sposobem powstała ta książka. Jeśli Państwo lubicie wiersze w formie książkowej, to od dzisiaj tomik jest już w księgarniach.  Książkę można również zakupić na stronie internetowej Wydawnictwa Poligraf. Książkę z dedykacją i autografem można również zamówić pod adresem e-mail: bwaluszko@wp.pl, lub na Allegro. Gorąco polecam. Beata Wałuszko

  Gdy całość nie składa się w całość, Życie upływa bez puenty, Brakuje pomysłu na pomysł - Intelekt milczy jak zaklęty. Jednak pomysł wkradł się do myśli! (Choć rzadko miewam dobre pomysły). Myślę – może sam się wymyślił Lub wniknął w nieszczelną toń myśli.   Pomysł - rzecz cenna, zawsze super, Zdarza się pasjami lub różnie, Jednakże zajaśniał w rozumie! Toteż pomysł wierszem wyróżnię.

  Niebo ma posmak kwaśnej cytryny, A melancholie ze mnie zadrwiły, To nie wichura nade mną płynie, Tylko drzemią zmęczone Anioły. Lecz bal anielski wkrótce się zacznie, Kiedy w końcu usłucham Anioła, Toń nieba macierzanką zapachnie, Liryką zakwitną moje słowa.  Księżyc przędzie kądziel księżycową, W spełnione słowa poświatę zmienia. - Znów potrzebni! - Tańczą Aniołowie, By się spełniło me przeznaczenie.  Anielski dotyk, anielska wena – Rozświetlone tańcem całe niebo, Anioły gubią anielskie pióra - Te lekko opadają na ziemię. Znów muszę dotyk Anioła poczuć, Jak żywe perły z ziemi pozbierać Anielskie pióra – anielski rozum, Który pozwoli iść przez istnienie. Będąc istotami cielesnymi zupełnie nie przyjmujemy do wiadomości faktu, że oprócz nas w tym samym pomieszczeniu jest jeszcze kilka istot duchowych - naszych Aniołków. Każdy człowiek ma swojego  osobistego Anioła Stróża. I przeżyjemy całe życie, i przez to całe życie nigdy nie u...

< Poezja to rajskie wrota, królewskie wrota, wrota czasu, wrota Sezamu i gwiezdne wrota.>   Płynę wierszem wśród morza poetów. Falują delikatnie słowa – Od chlupania fal, aż po sztormy: Obraz dusz – od szczęścia po trwogę.   Pluskam własną falą wyrazów W swym ziemskim, nieraz lichym trwaniu. Z urody świata poemat tworzę, Byś wielbił nocne gwiazd mruganie.   Myśli spinam klamrą słoneczną W rymowaną toń sytuacji; Poezja pozostanie na wieczność: Nieśmiertelne poetyckie racje.   Kocham poezję  Kocham poezję, kocham jako pasję, Nie mieszajmy pasji z psychoterapią, Muza nie musi mieć wytłumaczenia, Czarownym piórem słowa w wizje zmienia, Nadaje świetlistą moc światłocieniom, W powiew ekstazy zamienia istnienie. I czy przesłanie głębokie, czy mikre, Ma rozkochać w słowie człowiecze myśli.

Jak kocur włóczę się po dachach, Najbardziej uwielbiam dach świata. Niewyobrażalnie tu wysoko, Lecz kocham niezmiennie te dachy.   Lęk wysokości mnie dopada I strach, że księżyc w dzień odpłynie. Chadzam jak kot nieokiełzany, Lecz pcha na dach adrenalina.   Z dachu wszystko widać dokładnie: Co wypada i nie wypada! Można miauczeć sentymentalnie I sobie z gwiazdami pogadać.   Ganiam pod niebem za mrzonkami, Bo nikt tu nie słyszał o myszach! Tutaj jestem kimś doskonałym – Tylko moje mądrości słyszę!     *** Ludzkiej natury zmienić się nie da, Ale chimery ukrócić się uda.

  Za gwiezdnego czasu zasłoną Przedświt rodzi skrzydlate myśli, W dzień zobaczyć poemat mogę, Słowa mych wierszy nocą wyśnię.   A noce parne, turkusowe; Księżyce wirują w szaleństwie. Za dnia słońce jak żagiew płonie – Nokturnami letniego szczęścia.   Bo na turkusowej planecie Coraz jaśniej, blisko do lata. Ziemia tu turkusowo świeci, Latem - owocują poematy. Gołym okiem poza naszą galaktyką możemy zobaczyć jedynie galaktykę Andromedy i do tego przy dobrych warunkach pogodowych. Nie zobaczymy pojedynczych gwiazd, a jakby rodzaj mgiełki. Ciał niebieskich spoza Drogi Mlecznej nie zobaczymy. Natomiast z naszej galaktyki widzimy maksymalnie do 4000 spośród znajdujących się w niej  250 000 000 000 gwiazd. Powyżej - wywody naukowe, astronomiczne, a teraz mój wniosek - wszyscy już wiemy, gdzie leży Turkusowa planeta szczęścia.

perły i korale ciemności nocnej które zwyczajnie nie dają spać co noc ten sam widok z okna znajomy od lat układ gwiazd otwarty znany mi portal do nieba jak ptak tnę ramionami ciemności choć jestem – na ziemi mnie nie ma   o brzasku wracam do ciała – z nicości perły i korale nocnego nieba aż po świt roztańczona wena kosmiczne kwiaty luna wysrebrza dnieje – wiersz o miłości przynoszę z nieba Fraszka: Zestaw na każdą okazję Mój świat to zestaw światów: Świat dat, światy prozy, pustki i poematów.

  Kiedy kona na kwadracie podłogi Moja ostatnia donkiszotowska myśl I nie oświetla drogi - muzy ogień, Gdy nie wiem, czy się zatrzymać, czy stąd iść -   Zaprzęgam w wyobraźni złociste ćmy, By szukać nieoczywistego raju, Wydobywam z resztek mojej jaźni to, Co na kwadracie więzić się nie daje.     Nie godzę się na ciasny fragment życia I na kanciaste myśli kwadratowe! Czemu ten kwadrat taki mały, gorzki, Moje sny tutaj zmieścić się nie mogą? Ale czas życia - jak zwykle ubogi, Nie przynosi na życzenie spełnienia, Na małym kwadracie podłogi Do odbicia w lustrze wygłaszam pragnienia.

  Słońce rozlało się słomkowo na niebie, Wysrebrza i złoci szalone tęsknoty, Na słomce słonecznej okrążam czas ziemi, W przestworzach trwają niebiańskie sianokosy.   Słońce złoci banały i komunały. W dziurach wyobraźni tworzy rajskie gaje, A wtedy myślę, że świat jest doskonały I kocham to, co zwykle kochać się nie daje.