Poezja Beaty

< Chmury potrafią opowiadać baśnie i opowieści, jakby były echem ziemi, a i życie jest bogatsze, jeśli na niebie dostrzeżemy to, co nam trudno ujrzeć na ziemi.> Chmury na niebie zastygły na chwilę, Puszyste jak wata, białe, pierzaste, Smugą promieni słonecznych okryte, Wiatr ustał, błękit nieba - kryształ czysty. A chmury jak lustro, wciąż tworzą kopie Tysięcy obrazów płynących z ziemi: Ludzkie postacie - leżące, stojące, By stać się zaraz zamkami na niebie. Tam nad sosnami, ta chmura malutka, Wielką i słodką bezę przypomina. Niebo dzisiaj lazurowe, błękitne. O! W górze płynie latający dywan. W złocistej poświacie letniego słońca, Czasem niebo - samolot pasem przetnie; Owce się pasą na pierzastej łące. I tak powstaje opowieść podniebna. I jeszcze fraszka: Artysta W jaki sposób chmury tworzą ziemskie obrazy? To wiatr-artysta w sztukę się bawi!

Fraszki - na dobry początek: Recepta I Odwieczne prawo człowieka -  Żyć pełnią życia, a nie - biernie na śmierć czekać.  Recepta II Umysł trzeba mieć otwarty - Nie tylko na żarty. Trudno.. Bawi się półmrokiem, przenosi w nicość; Jakby bez dna - wypełnia ściśle ciszę I każe ludziom myśli, słowa gubić, Nie ma końca, ani ostrych zarysów. Między samotnymi drzewami tańczy, Ludzką duszę maluje szarym cieniem, W lustrze widać twarz, która nie wyraża nic - Tak trudno pustkę zastąpić spełnieniem! Komentarze

Myśli rozliczam - grosz do grosza, Skrupulatnie odmierzam kroki, Nie śpię po nocach z ekscytacji, Zamiast snu - dzielę i dodaję, Za nic mam rojenia, obłoki. I ten dreszcz emocji na ciele - Choć jeden raz wroga pokonać! Choćby na moment wyjść ze skóry, Złamać swoją bezsilność, słabość, Zdradliwy los - w sukces przetworzyć. A tu wiecznie prztyczki od życia! Rywal nie bawi się w półśrodki, Wciąż czuję te dreszcze emocji, Do przodu wyruszyć z werwą, siłą, Choć jeden raz zwycięstwo odnieść! Fraszka: Chyba mniejsze zło Lepiej być Furią z rozwianym włosem, Niźli wieczystą ofiarą losu.

Usiadła dzisiaj obok mnie na ławce w parku, Powiedziała, że ma na imię Empatia, Wrażenie ogromne zachowaniem wywarła, Dziwna osoba - tryskająca sympatią. W czasach hejtu, łokci, wyzwisk, kopania dołków, Nagle ktoś mnie wysłuchał, patrzył ze współczuciem, Szczere słowa mówił, troski z myśli wygonił, Zaskoczył i zaciekawił ludzkim odruchem. Ileż to lżej - przeżywać problemy we dwójkę! Spotkanie niesamowite, świetna rozmowa! Jak dobrze - choć raz w myśli stworzyć przyjaciółkę, Empatię ożywić, spersonifikować. Fraszka: Alienacja Jeśli empatii nie odczuwamy, To tylko siebie, wokół siebie mamy.

a u mnie   wszystko w porządku mam ze sobą umowę na wieki zawartą choć niepisaną w moim wnętrzu tonie każdy lęk i ból a ostatnio nawet wspomnienia duszę ubrałam w suknię z guziczkami zapinanymi pod szyję teraz duszę mam taką jak twarz nic nie widać a twarz mam pomalowaną na biało  jak w pantomimie spotykam znajome cienie spotykam znajome manekiny codzienny radosny uśmiech gest powitania a jakże serdeczny płakać nie wolno zwierzać się nie warto u mnie wszystko w porządku ....jak zwykle

< Samotność nigdy nie jest dobrym rozwiązaniem, ale jeśli samotność zgotowali nam ludzie, to warto skorzystać z tego azylu.> Gubię oddech, przed siebie pędzę I w panice kryjówki szukam - Złość, nienawiść za sobą słyszę, Zdyszane, warczące oddechy. Jezu Chryste! W ranach ukryj mnie - Tu na pewno będzie bezpiecznie! „Wyłaź z tych ran! Już! Widzimy cię. No! Tym bardziej zaraz oberwiesz!" Fraszka: Życiowe opcje Nadstawić drugi policzek można I ze strachem głowę w piasek schować. Kurtyną milczenia atak zakryć, Lub bronić, nie ucieczką ratować.

Ta męska twarz za murem iluzji cię skryła, Latami przesłaniała co dnia rzeczywistość. A przecież jesteś wolna, wolna całkowicie! Nie wie tego - serce zamknięte hermetycznie. Masz przed sobą wybór męskich fizjonomii: Mimika, nowe słowa, frazesy, i gesty, Profil lewy, prawy, wąsy, broda, i też Fotogeniczność, inteligencję - uwzględnij. Potem wsiądź na okołoziemską karuzelę, Kręć się na niej, na zabój zakochana szalej. Lub zakochana na pięć minut - losu chwilę, Śmiej się, kręć się, nie ustawaj w podniebnym balu!

Oszust na niebie namalował: "Modny atrament! - Teraz trendem!".  Zatańczył, w słońcu zawirował, Rozświetlił tę swoją ideę. Słysząc tę reklamę mody - noc Odrzuciła daleko gwiazdy. Pozbierał, połapał je księżyc, Potem schował wszystkie w zanadrze. Koniec końców - też uległ księżyc Modowym nowinkom oszusta, Za chmurami ze wstydu sczerniał, Gwiazdy przykrył ciemności chustą. Wszystkie gwiazdy odnalazł oszust: „W modzie są nowe trendy, cele, Gwiazdy są najpiękniejsze przecież, Świecą srebrem” - on ma ich wiele. Księżyc - cienki jak rogal - płacze, Noc we łzach - z rozpaczy szaleje, Oszust ma gwiazdozbiory wszystkie, I drwi wciąż, i śmieje się, śmieje. *** Innowacje, nowinki modowe? Uważaj na pieniądze i głowę!

jestem no i wy jesteście to już coś bardzo długi i wysoki mur słów wzniosę ja mam siebie w tłumie egoistów ginę jestem  wasza taktyka znam to powtarzacie swoje moje gesty powtarzacie swoje moje słowa egoista w tłumie egoistów ginie jestem ciągnę do siebie ginę rozpycham się łokciami znikam jestem ginę Fraszka: Limit Natura człowieka stworzyła, Ale od razu w ramki wstawiła. 

Ty lubisz tę życia znoszoną sukienczynę I to śladami życia odmienione ciało, Wspomnienia i myśli, które cię kształtowały, Te zmarszczki, grubą bruzdę na środeczku czoła. Lubisz iść w przyszłość za zegara wskazówkami, Choćby czekała cię tylko cisza i starość, Nie urodą żyjesz, a dobrymi myślami, Ciepłe promienie uczuć wśród ludzi roznosisz. Lubisz siebie, tę od wewnątrz - oddaną innym, Chcesz, by w wieczności nie z pudru cię rozliczali, By tutaj na ziemi dojrzeli twoje serce, Duszy wielką urodę, a nie piękno ciała.  Fraszka: Różnice w wieku Starość młodości nie przypomina, Tylko w starczym ciele - wciąż młoda dziewczyna.

< Każda plotka zawiera w sobie odrobinę prawdy i z każdej prawdy można stworzyć zajmującą plotkę. > < Rzeczywistość z plotki różni się od prawdziwej rzeczywistości, tylko treścią plotki, niczym innym. > Plotka z więzów swej pani się wyrwała. - Gdzie gonisz?! Zostań! - krzyczy autorka - - Jesteś jeszcze zbyt młoda i za mała, Trudna cię czeka po świecie wędrówka, Dołożą, przerobią, nie będziesz moja, Nawet inaczej będziesz wyglądała! - Mam dobry temat, słuchaczy oswoję! - Woła plotka - Będę rosła, pęczniała! Krąży plotka po ludziach, po opłotkach. Lud, elity - zainteresowała, Wciąż rozchwytywana, wciąż w towarzystwach, Aż się rozrosła, uroku nabrała. Lecz wszystko, co dobre - szybko się kończy, Ploteczka znudziła się, spowszedniała, Nowe sensacje pośród ludzi krążą, Z wielkiej atrakcji  - nic już nie zostało. Plotka do autorki powróciła, Chcąc nie chcąc - gabarytami przygniotła, Pani przyduszona, płacze bez siły, A plotka - ...

Chciałam być barwami dnia, nocy, Odbiciem myśli w tafli życia; Światłem dnia, co nie razi oczu - Wypełnić jego sny o świcie. Chciałam dać mu kolory nieba, Wieczorne żółcie i czerwienie, Codzienny nieba lazur, błękit - Jego usta pokryły cienie. Zamiatał wzrokiem jak pod dywan, Moje spojrzenia, moje myśli, Aż chcę być niepozorna, cicha I nie zakrzyczeć echem ciszy. W zwyczajnej, codziennej sukience, Już nie gram wielkiej życia roli. Dobrze nam razem! Dobrze będzie! On mówi, że jest doskonale.

Życie nie powinno być cukierkowe, Niech składa się z różnej barwy przemyśleń. Gazę słońca okryją dni deszczowe, Niechaj niebo ma mokrą od łez suknię. I słowa niech nie będą cukierkowe, I nie lepkie, a ostre jak stal prawdy; Życie pośród błędów i wad prowadzi, Nie chcę w mej głowie myśli - pełnych garbów. Niech nie będzie jak na bezowym torcie, A codziennie - tak po ludzku, zwyczajnie. Wśród skali dźwięków dnia, pod wiatr i z wiatrem, Niechaj los prawdziwie żyć - da mi szansę!   I fraszka: Cukierkowe życie Stosuję dietę endorfinową - Główny składnik: cukierki czekoladowe.

Kreślę na żółtym piasku esy floresy, Zbieram w puste garście plusy i minusy. Piasek złoto-żółty, ciepły i sypki; Czekam na sens kilku ostatnich nocy. W zamian za jego zawiedzione nadzieje  Dałam mu kilka słów i spojrzeń zaledwie. Przez krótką chwilę byłam z nim w jego świecie, Wyniosłam stamtąd  nutkę wspomnień, refleksji. Ani księżyc jak wielki plaster cytryny, Ani czarne w ciemną noc - soczyste wiśnie, Nie wystarczą czasami, by się zapomnieć, Zostać na zawsze w czyjejś obcej przyszłości. Ktoś kupił nam bilety na pociąg szczęścia, Nie chciałam przyjść na odjazd tego pociągu, Kreślę na żółtym piasku esy floresy: To prawda, że miłości kupić nie można. Fraszka: Bez podpałki  Między wami nie iskrzy? Bez iskier nie rozpalisz myśli.

Prozaiczne życie zakładkami przełożę, Przecinkami oddzielę dnia smętne widoki, Ktoś zawiesił na strachu na wróble mą duszę, Stary, słomkowy kapelusz zasłania oczy. A za tym zaoranym polem pociąg pędzi, Jadą w bezkres wagony pełne tęsknot, wizji. W dalekie krajobrazy niesie wyobraźnia, Jest inne życie, inny świat! Sączą się myśli. W każdym życiu jest jakieś przedmieście, początek! Z ekscytacją - w dłoni ściskam na pociąg bilet, Wysiadam na końcu świata, spoglądam w lustro: Wciąż widzę stracha w łatach, nie barwy motyla! < Nieraz myślimy, że uciekamy od przeznaczenia. Być może naszym przeznaczeniem są - daremne próby ucieczki.>