Życie
Życie rodzi się jako alfa i sigma, W kołysce planuje, że będzie wspaniale. Wyśnić dobry początek każdemu wolno, Fantazje o przyszłości - nieokiełznane. W kolejnych latach pędzi jak pociąg expres, Albo niekiedy nieprzewidzianie zwalnia. Zwiemy prozaicznym życiem proces tenże, W końcu postój - losu zawirowań stacja. Miewa życie swoje upadki i wzloty, Niekiedy dopada je fatum i chandra, Bywa na przemian bez bogactw i bogate, Lecz rozsądek hamuje przypływ fantazji. Duma życie, że inni mają lepszy los, To prawdziwe, zwycięskie alfy i sigmy, A tutaj wiecznie za mało, sukces o włos, Górna półka w życiu - to proces zawiły. Łzawy smutas - liść przyklejony do szyby - To życie w starczej, rdzawej wersji jesiennej. Wiodło się nie najgorzej, choć skronie siwe! Nie było szczytów, lecz bywało słonecznie.