Poezja Beaty

 to czego nie mam w życiu o tym doczytam obejrzę fotki pojadę palcem po mapie w bedekerach wyobraźni dopełnię istnienia policzę spadające gwiazdy do każdej dopiszę poetycką historię która nie musi stać się  spełnionym marzeniem gdyż zaistniała już na papierze ból przemijania umieszczę  w zepsutym zegarze  lub w zmatowiałym lustrze okulary - nałożę przeciwsłoneczne  z ciemnopomarańczowymi szkiełkami świat w takich okularach wydaje się być roześmiany wszelkie niedostatki bytu przeniosę  do treści wiersza w poetyckich metaforach - nigdy niczego nie brakuje łatwo o błogość przy zgrabnych rymach i to by było na tyle  w sumie wyszło całkiem nieźle *** Ważna w życiu umiejętność - trzeba umieć stawiać sobie plusy.

 Nie traktuję cię moje życie Poważnie i nie traktowałam, Nie wyciskałam jak cytrynę, A sny zminimalizowałam. I latami z dnia na dzień żyłam - Bez ważnych planów na wygraną, Pesymistycznie założyłam, Że to los jest wszechwładnym panem. Żyłam z dnia na dzień - nieodmiennie. Niechaj życie toczy się samo! Niechże samo o siebie zadba, Aby mi nic nie brakowało. Wielka miłość: w makro-szarości I zaniedbane w kącie pasje, Dzieła życia - bez doniosłości, Przy mdłym płomieniu w kącie zgasły. Teraz, kiedy rządzą minusy - Wszechwładne w ujemnym wydaniu, Wymarzyłam przenosić góry, Z pasją zbratać na poczekaniu. Aby coś doniosłego stworzyć - W tejże chwili plusów za mało! Tworzę za to refleksję w głowie: Gdybyż drugi raz żyć się dało?  Fraszka:  Życiowe niespełnienie W testamencie zapiszę - Wielką pustkę i ciszę.

 Tę chęć, tę chęć nieodpartą Czuję, aby dosięgnąć gwiazd, W gwiezdnym mleku duszę skąpać, W tenże ludzki szalony czas. Żyję tą chęcią przemożną, Chęć wznosi mnie na szczyt całą, Czy dużo, czy mało można? Mieć chęć - jest rzeczą wspaniałą. Czuję to ciałem i duszą, Że niebo zgarnąć bym chciała, Odczuwam tę chęć przemożną, By w życiu coś się zadziało.  Aby to niebo na ziemi Się stało lub świat był w niebie. Mam chęć, mam chęć wizje spełnić - Połączyć z gwiazdami ziemię. *** Nasi w kosmosie!!! Ciekawość nieraz do góry unosi.

 W deszczu rozkwitają dusze, W deszczu rozkwitają myśli, Pod chmurami - tajemnice Nabierają kształtnych treści. W deszczu zakwita marzenie, A woń natury rozsiewa Ulotną siłę istnienia, Płynącą jakby z wrót nieba. Słychać nierówny rytm deszczu, Deszcz także jest tajemniczy, Snuje opowieść bez tekstu, Dudni treścią w okiennice. Świat chłonie tę aury świętość, Od początku, aż po koniec. Deszcz budzi ludzką namiętność, By tworzyć własną opowieść. *** i znowu mokra aura deszczowa żeby choć - deszcz padał kolorowy albo od czasu do czasu suchy żeby nie mokły komary i muchy a jeśli deszcz pozostawia kałuże niechaj do puszczania kaczek służą i jeżeli naprawdę podać lubi niechże da słońcu nosek umyć

 Na kilku fotografiach dziewczyna - Z duszą zasłoniętą makijażem. Chce uśmiech po wsze czasy zatrzymać, Fotka ma być relacją ze zdarzeń. Oczy mówią niewiele i wiele, Myśl słodka w przeszłości została, O rozkoszne skry oczu niełatwo Przy masce na twarzy doskonałej. Dziewczyna prawie się nie uśmiecha, A w kącikach ust braknie radości, Aktorstwo ciała jest szczęścia echem, W jej istnieniu zabrakło stałości. Uroda dzięki makijażowi Kwitnie, ale zionie ludzką pustką, Jakby zamarłą. W głębinie duszy  Zostały rozczarowań okruszki. Być może w przyszłości, w innym selfie Jej wzrok przytoczy inną opowieść, Że zapomniała dawną melodię, A nowa  - to  wielki zawrót głowy.  *** Za ładne na buzi maski, Zawsze dają oklaski.