Poezja Beaty

To nie bajka wokół! Szukać chcę Zbłąkanej ludzkiej serdeczności, Cudzych zdań, których zechcę znać treść; Słów, których sens wypełnić można. A gdybym blaski pozbierała Kryształków deszczu, rosy porannej I myśli uśmiechem związała - Barwą kwiatów: wrzosów i astrów? Wszystko to razem - przytuliła Do serca, co rytm swój zgubiło? Jak ptak w piersiach tłucze się, kwili: Może lepiej, znośniej by było! Fraszka: Proporcje losu Ludzkie spełnienie jest złociste jak słońce, Lecz los wydziela - promień musi wystarczyć.

Huśtam   się na emocjonalnej huśtawce. Czasem jest jak na huśtawce ogrodowej: Lecę jak do nieba. Jednym słowem - fajnie!  I wysoko sięgam, dumnie noszę głowę.   A potem - perełkami śmiechu opadam. Choć! Zaczynam czuć nagły bunt przed spadaniem! Co tam na dole? Jeszcze na luzie sprawdzam. Chcę, żeby było nieziemsko, ekstremalnie!   A tu, na dole, jest po prostu zwyczajnie! Chcę przytulić się do dozgonnej miłości, Przykuć do ziemi wszystkimi myślami - Aby razem z huśtawką nie trafić w kosmos.   Długi pobyt na dole potworki budzi, Irracjonalny lęk podchodzi do gardła! Wiem podświadomie, że przestanę się huśtać, Że jak stary portret na ścianie wyblaknę.   Nagle zaczynam zerkać z nadzieją w górę, A muzyka myśli tworzy symfonie. To przecież   huśtawka -   nie kręcę się w koło! Takie to życie! Musi być niespokojnie!  

Nie chcę miłości, która w parze nie tańczy; Tańca, który nie zaniesie nas do brzegu. Nie chcę dnia, który nie rozsypie się złotem, Ponurości nieba - jak nocą ciemnego. Nie chcę uczuć, które ciszą wokół krzyczą, Gdzie w czasie słoty, zamieci - nie słychać ciszy. Nie chcę, żebyś gonił ulotność mych myśli, Niech szklana szyba sens twoich słów wygłuszy.

Znad Atlantyku powiało kłębami wiatru, Chłód rozbił na strzępy słup ciepłego powietrza, Wśród pieniących się fal - fala olbrzym wyrosła, Zielonkawa toń wzniosła się nad horyzontem. Z niebywałym rykiem, grzmotami i błyskami, Szybciej od czasu płynie, podąża do brzegu. Czy ten wodny potwór zwolni przed żółtą plażą, Czy spieniona woda zmieni tu rzeczywistość? Poszarzało i pociemniało niebo chmurne, Groza zawsze wytwarza osobliwy nastrój! Nagły podmuch sztormu, jak muszelki malutkie - Na zalany wodą ląd, wielkie łodzie zepchnął. Deszcz siecze, łączy się z wodnymi bałwanami, Przestałam dzielić życie - na teraz i przyszłość. I do dziś nie wiem, czy to był gniew oceanu, Czy nic osobistego - przyroda po prostu? ATLANTIC  CITY - OCEAN PRZED BURZĄ

jak w bagnie zapadam się w zmęczeniu od kostek po czubek głowy wpadam w przepastność odwieczność myśli wypełnia nieobecność ciało mówi stop   i jestem brzydka w tym zmęczeniu z podkrążonymi oczyma z myślami zmiętymi jak kulka papieru z twarzą zmiętą w grymas   a ty mały koszmarek zgarnąłeś w kieszeń wszystkie iskry Boże i lepisz się ciągniesz za mną jak guma do żucia   a gdyby to był inny dzień z ciepłymi jasnymi słowami   zajadałabym wiśnie czereśnie zrobiłabym z nich czerwone klipsy na uszy zaplotła warkocze z białego i żółtego złota słońca a duszę miałabym jasnoniebieską jak letnie niebo

< Sceptycyzm - to na nogach kajdany z ołowianą kulą, których wprawdzie nie widać, ale niestety są.> toną dni w twoich oczach w ekstazie i ekscytacji czas się zatrzymał i gdzieś z tyłu myśli nagle ostre światełko nic nie jest dane na zawsze na każdej ulicy szukam źródła strachu biegnę by chwytać rękoma swoje myśli zza węgłów wyglądają głowy szalonych kukiełek jakieś dźwięki gubią ciszę kakofonia dźwięków nie słyszałam jeszcze tylu cudzych słów i już nie umiem cieszyć się tym co jest milczę trochę jestem trochę biegnę myśli gonię myśli gubię twoje słowa liczę Komentarze

Do nieszczęścia - zbyt wiele nie trzeba: Dłoń jak pochodnia w ogniu stanęła. Zanim dotarłaś do wody źródła: "Nie parzy! O dziwo!" - Pomyślałaś: "Śladu nie ma spalonego ciała, Żadnych pęcherzy, a dłoń jak nowa, A to Matka Boża Ostrobramska Czuwała, do Niej była ta prośba." Do Ostrej Bramy pielgrzymowałaś Ostatnio. Nie przypuszczałaś nawet, Że między innymi modlitwami, Matka Boska usłyszy też twój szept! Bo to Matka Boża Miłosierdzia: Wysłuchuje modlitw - jak dzień, tak noc, Przed Panią Ostrobramską tłum wiernych, Maryja wytrze łzy, ma taką moc. A czasem, gdy jesteś na rozdrożu, Matka Boża przychodzi tam z tobą, Słucha Różańca, modli się razem, Do Trójcy Świętej prowadzi drogą.